Λογοτεχνία Παντού

Ο Φάρος , η νουβέλα τ ης Άλισον Μουρ, διαβάζεται γρήγορα, χωρίς να σε κουράζει, χωρίς να σε κάνει να σκέφτεσαι που το πάει, χωρίς να θες να προσπεράσεις κομμάτια. Είναι τόσο όσο, και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι τεράστιο προτέρημα για ένα λογοτεχνικό κείμενο.   Ο πρωταγωνιστής, ο κύριος Φουθ, έχει μόλις χωρίσει από τη σύζυγό του και αποφασίζει να κάνει ξανά το ταξίδι που είχε κάνει με τους γονείς του, πριν η μητέρα του τους εγκαταλείψει, αυτόν και τον πατέρα του. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα ήπιο, άχρωμο, που κανείς δε θυμάται και μάλλον δε θα λείψει και σε κανέναν. Ένα χαρακτήρα που γνωρίζουμε μέσα από την άποψη και τις αντιδράσεις των άλλων, μιας και ο ίδιος φαντάζει ανίσχυρος, σα μια ευθεία γραμμή. Έχοντας διανύσει ήδη την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, παλεύει ακόμη με τις αναμνήσεις του φευγιού της μάνας του, με την χαμένη του αυτοεκτίμηση, με τις εμμονές και τις φοβίες του. Άλλωστε τελειώνει ποτέ η πάλη αυτή; Σε δεύτερο πλάνο η Έστερ, εξίσου μόνη, εξίσου κακοποιημένη, άπιστη και

Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από το παρελθόν σου. Αυτό σκεφτόμουν διαβάζοντας το βιβλίο του Χρίστου Κυθρεώτη. Και το διάβασα μέσα σε 3 μέρες, χωρίς να πιεστώ, χωρίς να σκεφτώ στιγμή ότι θα προσπεράσω κάποιο κομμάτι του επειδή βαρέθηκα ή επειδή ένιωσα ότι περιττεύει. Ακολούθησα τον ήρωα αρχικά σαν ένας αόρατος παρατηρητής μέσα στη σκέψη του, αργότερα σα να ήμουν ο ίδιος ο ήρωας. Τον ακολούθησα στους δρόμους της Αθήνας. Έκανα εικόνα τις διαδρομές του. Ταυτίστηκα με τη σκέψη του και το συναίσθημά του. Ίσως επειδή μένουμε σε κοντινές γειτονιές, ίσως επειδή είμαστε στην ίδια ηλικία περίπου. Έφτασα να θεωρώ πως είναι υπαρκτό πρόσωπο και πως κάπου στη συμβολή Αλεξάνδρας με Ιπποκράτους μπορεί και να τον πετύχω. Ο αφηγητής και ήρωας του έργου σου δίνει πρόσβαση ακόμη και στις πιο μύχιες σκέψεις του. Εστιάζει εσωτερικά και σου περιγράφει τη μέρα του, λεπτό προς λεπτό. Μέσα από αυτή τη μία μέρα βέβαια και τις δεκάδες αναδρομές καταφέρνει να σου πει για όλη τη ζωή του ή τουλάχιστον για όλα εκείν

Βράδυ καθημερινής. Στο  Youtube   παίζει κονσέρβα λίστα με  Whiskey  Blues , έχεις  μισοσβήσει  τα φώτα μήπως και κοιμηθείς μία φυσιολογική ώρα και ψάχνεις να βρεις ποιο βιβλίο θα ξεκινήσεις. Δε θες κάτι που θα σε ζορίσει ή θα σε προβληματίσει. Θες κάτι που να ρέει εύκολα. Να μην είναι πάλι ξένου  συγγραφέα  όμως, όλο ξένους διαβάζεις και  σίγουρα  υπάρχουν αξιόλογοι Έλληνες πεζογράφοι, που θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίσεις τη γραφή τους. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση όταν αποφάσισα να διαβάσω το  Τάλγκο  του Βασίλη  Αλεξάκη . Σε κάποια συζήτηση είχε αναφερθεί πρόσφατα το όνομά του, είδα ότι το βιβλίο ήταν μικρό, δεν είχα διαβάσει κάτι άλλο δικό του, οπότε το αποφάσισα. Και δεν το μετάνιωσα!  Διαβάζεται απνευστί, σε παίρνει μαζί του και ζεις την ιστορία τους. Είναι άμεσο, καταιγιστικό και συνάμα σπαρακτικό.  Πρωταγωνίστρια η Ελένη. Μια γυναίκα που δεν κατάφερε να συμβιβαστεί στη ζωή της, ούτε στα προσωπικά της ούτε στα επαγγελματικά. Μας αφηγείται το κόστος που είχε αυτή η άρνησή της να συ

Τον περασμένο Σεπτέμβρη επισκέφθηκα την Πολωνία και συγκεκριμένα το Γκντανσκ και το Βρότλαβ. Σε ένα από τα πεζοδρόμιά τους στο Βρότσλαβ υπήρχαν πλάκες με τις σημαντικότερες χρονολογίες για τη χώρα και για την πόλη. Μία από τις τελευταίες, αν όχι η τελευταία, ήταν το 2018 και ήταν αφιερωμένη στην Όλγκα Τοκάρτσουκ, μιας και οι Πολωνοί ήταν ιδιαίτερα περήφανοι για το Νόμπελ που απέσπασε. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα ήταν το Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο. Με έβαλε βαθιά μέσα στην ιστορία της, με έκανε να γελάσω και να περάσω ωραία διαβάζοντάς το, με έκανε επίσης να προβληματιστώ και να σφιχτεί το στομάχι μου. Η αφήγησή της είναι τρομερά ελκυστική. Χρησιμοποιεί με αριστοτεχνικό τρόπο το υπόβαθρό της στον τομέα της γιουγκιανής ψυχολογίας για να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα παράδοξο και βαθιά ανθρώπινο. Γεμάτο ελαττώματα που μας κάνουν να τον συμπαθούμε και να ταυτιζόμαστε μαζί του. Η κυρία Ντουσέικο, κεντρικός ήρωας του μυθιστορή

Η νουβέλα του Μωμ, «Βροχή», είναι υπόθεση ενός απογεύματος. Εκατό μικρές, αλλά απολαυστικές σελίδες, που θα σας κάνουν παρέα μαζί με τον καφέ σας, διότι τόσο θα χρειαστείτε για να το διαβάσετε. Θα ανασηκώσετε το φρύδι τακτικά και θα γελάσετε επίσης. Μοναδική προϋπόθεση, η απουσία θρησκευτικού φανατισμού. Η ιστορία έχει ως εξής, δύο ζευγάρια – ένας γιατρός, ένας ιεραπόστολος και οι σύζυγοί τους – ταξιδεύουν με πλοίο και προορισμό την Άπια, στα νησιά Σαμόα στον Νότιο Ειρηνικό. Αναγκάζονται να διακόψουν τα ταξίδι τους, καθώς υπάρχει υποψία επιδημίας ιλαράς, οπότε και παραμένουν στο Πάγκο-Πάγκο. Στο ίδιο πλοίο ταξίδευε μαζί τους και η Σέηντι, μία πόρνη, που αγαπά το γραμμόφωνο και τη συναναστροφή με ναύτες, και βρίσκει δωμάτιο στο ίδιο κατάλυμα με εκείνους. Ο ιεραπόστολος και η Σέηντι έρχονται σε ευθεία ρήξη, ενώ ο γιατρός παίζει το ρόλο του μεσολαβητή. Η κατάσταση γρήγορα εκρήγνυται και το τέλος επιβεβαιώνει τις υποψίες του αναγνώστη με τρόπο όμως ανατρεπτικό. Ο Μωμ αναπτύσσει τη νουβ

Υπόθεση Kafka on the Shore ή αλλιώς Ο Κάφκα στην ακτή είναι ο τίτλος του βιβλίου που περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ενός 16χρονου αγοριού, του Κάφκα Ταμούρα, που το σκάει από το σπίτι του ψάχνοντας να βρει τη μητέρα και την αδερφή του. Στο βιβλίο εμφανίζονται και άλλοι ήρωες, όπως ο Νακάτα, ένας ηλικιωμένος κύριος που μιλά με τις γάτες, ο Χοσίνο, ένας νέος έτοιμος να ακολουθήσει την περιπέτεια, το αγόρι με το όνομα Κοράκι, ο Οσίμα, βιβλιοθηκάριος και πάντα βοηθός στα δύσκολα και πολλοί άλλοι. Όλοι συνεπικουρούν στο ταξίδι ενηλικίωσης του Κάφκα, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το πεπρωμένο του, να ανακαλύψει τον εαυτό του και να ακολουθήσει μία νέα πορεία. Διάρθρωση Ο Μουρακάμι επιλέγει να χτίσει το βιβλίο του ξεκινώντας από 4 διαφορετικές ιστορίες που με το πέρασμα των σελίδων πλησιάζουν όλο και περισσότερο μεταξύ τους, γίνονται δύο και εν τέλει μία. Σε κάθε κεφάλαιο αφηγείται μία ιστορία που καλύπτει διαφορετικές χρονικές περιόδους, τόσο του παρελθόντος όσο και του

Το βιβλίο αυτό το πέτυχα σε ένα γνωστό λογαριασμό στο Instagram , ξέρετε αυτόν τον λογαριασμό που βγάζουμε φωτογραφία τα μπουτάκια μας και τα βιβλία μας μαζί. Το διάβασα εξ ολοκλήρου στην παραλία και ομολογώ πως η παρέα του ήταν ενδιαφέρουσα. «Το "Ανάσκελα" είναι μια συλλογή διηγημάτων με φαντάσματα, μέντιουμ, μια ερωμένη παθιασμένη με τον ήχο κουρδίσματος της άρπας, έφηβες που πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα είναι φυτά, φυλακισμένους σε γκούλαγκ και ανθρωποφάγες εκκλησίες. Μέσα από αυτές τις τρυφερές και συνάμα γκροτέσκ ιστορίες, οι χαρακτήρες αναρωτιούνται για τα σώματα που τους δόθηκαν και για την ίδια τη ζωή.» Η παραπάνω παρουσίαση, που προέρχεται από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, θα έλεγα πως το αδικεί. Ναι μεν, αλλά. Όλα αυτά θα τα βρείτε σίγουρα σε αυτή τη συλλογή, αλλά θα βρείτε και πολλά άλλα που δρουν λιγότερο επιδερμικά. Ιστορίες που τις διαβάζεις λαίμαργα και φτάνοντας στο τέλος, παγώνεις. Όχι γιατί το τέλος τους είναι τρομακτικό, αλλά γιατί αυτό που έχουν να

Το Σκοτεινό νερό του Νικόλα Πουλιέζε είναι το μοναδικό βιβλίο που μόλις το τελείωσα το ξανάπιασα από την αρχή, και αυτό διότι ήθελα να δω πιο ολοκληρωμένα τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο. Ένα βιβλίο που με «έχασε» με τον πρόλογό του, αλλά με «κέρδισε» ξανά, σταδιακά μέχρι το τέλος του. Όλη η υπόθεση του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από τέσσερις ημέρες βροχής στη Νάπολη. Τέσσερις μέρες που επηρεάζουν τη ζωή και την ψυχοσύνθεση των κατοίκων της, οι οποίοι περιμένουν να συμβεί κάτι συγκλονιστικό. Δεν υπάρχει πλοκή, μην περιμένετε να βρείτε σε αυτό μία ολοκληρωμένη ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα ορόσημο χρονικό, η αρχή και το τέλος της βροχής. Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα αν υπάρχει πρωταγωνιστής, ο πρόλογος υποδεικνύει ότι αυτός είναι ο Αντρεόλι Κάρλο, το ίδιο και το γεγονός πως η ιστορία του επανέρχεται ανάμεσα στις άλλες ιστορίες, όμως το βιβλίο απαρτίζεται από μία σειρά ιστοριών με διαφορετικούς ήρωες. Μοιάζει σχεδόν με συρραφή διηγημάτων που έχουν όμως μεταξύ τους κοινά στ

Αυτό το βιβλίο δεν το διάλεξα εγώ. Το διάλεξαν από μία λέσχη ανάγνωσης την οποία αποφάσισα να παρακολουθήσω. Δεν το μετάνιωσα, η επιλογή τους με εξέπληξε. Ευχάριστα. Πρόκειται για ένα βιβλίο μικρό, αλλά καθηλωτικό. Περίπου 110 σελίδες στις οποίες η Φλερ Γιέγκι κατάφερε να με βάλει μέσα στον κόσμο της. Πρόκειται για μία ιστορία ζωής, δοσμένη μέσα σε λίγες αράδες. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς παραγεμίσματα. Απλά, λιτά, απέριττα. Ολόκληρο το βιβλίο διαπνέεται από τρεις έννοιες: μοναξιά, ψυχρότητα, αποστασιοποίηση. Το Προλετέρκα είναι ένα κρουαζιερόπλοιο μέσα στο οποίο η νεαρή πρωταγωνίστρια περνά δύο βδομάδες με τον πατέρα της. Έναν πατέρα άρρωστο, ψυχρό, απόμακρο, που δε ζει μαζί της, που δε ζει με τη μητέρα της. Ούτε εκείνη ζει με τη μητέρα της. Ακόμη και όταν ζει με τη γιαγιά της, ζει σαν ξένη. Οι γονείς της είναι δύο ξένοι. Κρύβονται πίσω από τον καθωσπρεπισμό και την μοναχικότητά τους. Σταδιακά θα καταλάβει πως αυτές οι λίγες μέρες είναι η μοναδική της ευκαιρία να τον γνωρίσει. Μοιάζει

Παλεύω να γράψω αυτό το κείμενο από το πρωί. Η ώρα έχει πάει 19:30, η συγκέντρωσή μου είναι σχεδόν ανύπαρκτη πλέον, και επιτέλους κάθομαι να γράψω. Σήμερα θα μιλήσω για το βιβλίο Ο Πότης του Χανς Φάλαντα, το οποίο μου κάνει παρέα από το Πάσχα (δε διαβάζω-δεν προλαβαίνω-όταν προλαβαίνω, δεν αντέχω!). Με τον Φάλαντα είμαστε παλιοί γνώριμοι, είχα γράψει σε αυτό το blog για το Και τώρα, ανθρωπάκο ;, δε με είχε απογοητεύσει άλλοτε, δε με απογοήτευσε ούτε τώρα. Όπως διαπίστωσα λοιπόν και την προηγούμενη φορά, ο συγγραφέας αυτός έχει την ικανότητα να διαγράφει με κάθε λεπτομέρεια τους χαρακτήρες του. Σε αυτό το βιβλίο του μάλιστα, είναι λες και κάνει εξάσκηση, αφού όχι μόνο έχουμε την απόλυτη σκιαγράφηση του κεντρικού χαρακτήρα του και αφηγητή, αλλά παραθέτει και πληθώρα διεισδυτικών περιγραφών από ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του μέσα στη φυλακή και το άσυλο. Είναι αξιοσημείωτο βέβαια πως το βιβλίο αυτό το έγραψε ο συγγραφέας, όταν βρισκόταν και ο ίδιος μέσα σε άσυλο εξαιτίας καταχρήσ

Όταν πήγα να αγοράσω τους Αρχάριους του Κάρβερ, ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου και φίλος είπε πως θα πρέπει να διαβάσω οπωσδήποτε και τον Ελέφαντα .  Ολοκλήρωσα τους Αρχάριους . Ενθουσιάστηκα. Έγραψα για αυτό και τελικά παρήγγειλα και τον Ελέφαντα . Δεν έψαξα καν την περιγραφή του βιβλίου. Ήμουν σίγουρη πως θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο μέσα μου με το προηγούμενο. Πιάνοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο με τόσο αινιγματικό τίτλο συνήθως ξεκινάω τις εικασίες. Δε διαβάζω το οπισθόφυλλο, από φόβο μήπως μου αποκαλύψει τη σημασία του τίτλου. Η συλλογή διηγημάτων του Ρέιμοντ Κάρβερ, με τίτλο Ελέφαντας , είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Γιατί ελέφαντας αναρωτιόμουν και όσο προχωρούσα από το ένα διήγημα στο άλλο, τόσο πιο πολύ έπειθα τον εαυτό μου πως ο ελέφαντας είναι αυτό το βαρύ συναίσθημα που πλακώνει τους ανθρώπους για όσα βιώνουν στις ιστορίες αυτές. Ο Κάρβερ βέβαια με διέψευσε πανηγυρικά, η απάντηση ήρθε στο ομώνυμο διήγημα. Άλλωστε ο ελέφαντας δεν είναι απαραίτητο να σε πλακώσει με το βάρος του

Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα βιβλία του Καλβίνο που έχω διαβάσει και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο.  Πρώτη επαφή ήταν Οι αόρατες πόλεις που κυριολεκτικά με μάγεψε, ήδη από την πρώτη σελίδα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφω σε μία ομάδα στο facebook ότι δεν ξέρω, αν φταίει η επετειακή έκδοση του Καστανιώτη – που είναι εξαιρετικά καλαίσθητη –, το ότι το χαρτί του βιβλίου μύριζε τόσο ζεστά, σχεδόν θελκτικά, ή το ότι ο Καλβίνο είναι μάγος, όμως εγώ είχα ενθουσιαστεί! Είχα ανοίξει διάπλατα τα μάτια μου ήδη από τις πρώτες σελίδες και χαμογελούσα. Μετά την πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα, πλέον είμαι πιο προετοιμασμένη για αυτό που θα αντικρίσω και μέχρι στιγμής δε με έχει απογοητεύσει. Το Τελευταίο έρχεται το κοράκι , αν και πρόκειται για μία από τις πρώτες συλλογές του, έχει όλα αυτά τα στοιχεία που με έκαναν να θέλω να διαβάσω όλα του τα βιβλία. Όπως αναφέρει ο μεταφραστής, Ανταίος Χρυσοστομίδης, στον πρόλογο, η συλλογή αυτή εκδίδεται για πρώτη φορά το 1949 και ανήκει στην πρώτη δη

  Εδώ και καιρό δυσκολεύομαι να διαβάσω λογοτεχνία. Για την ακρίβεια αρνιόμουν να διαβάσω λογοτεχνία για κάποιες βδομάδες, οπότε και αποφάσισα να παρατήσω στη μέση το βιβλίο που διάβαζα και δεν προχωρούσε (θα γράψω για αυτό σε άλλη ανάρτηση) και να αναζητήσω κάτι διαφορετικό. Θυμήθηκα μία τριλογία επιστημονικής φαντασίας που φιγουράρει στη βιβλιοθήκη του αδερφού μου. Αποφάσισα να πειραματιστώ, «πόσο κακό να είναι;» σκέφτηκα. Metro 2033 - η υπόθεση Το Metro 2033 του Ντμίτρι Γκλουχόφσκι είναι ένα μετα-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Ο κόσμος έχει καταστραφεί και κάποιοι εναπομείναντες άνθρωποι έχουν καταφύγει στο μετρό της Μόσχας, που αποτελεί αντιπυρηνικό καταφύγιο. Πρωταγωνιστής είναι ο Αρτιόμ, ένας νέος άντρας, στον οποίο ανατίθεται μία αποστολή. Χωρίς να το πολυσκεφτεί και καθοδηγούμενος από όνειρα ξεκινά τη διαδρομή του μέσα στις σήραγγες του μετρό προκειμένου να τη φέρει εις πέρας. Περνώντας από τους διάφορους σταθμούς ο πρωταγωνιστής έρχεται σε επαφή με άλλους

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν κατάλαβα πώς έφτασε στα χέρια μου. Δεν είχα σκοπό να το αγοράσω, ούτε να αγοράσω βιβλία γενικώς εκείνη τη μέρα. Βρέθηκα στο παζάρι βιβλίου της Κοτζιά – πριν 2 ή 3 χρόνια – και απλώς μου τράβηξε την προσοχή. Δεν το πολυσκέφτηκα – η τιμή του ήταν εξαιρετική – και το αγόρασα. Το Άλφρεντ & Έμιλυ είναι το τελευταίο βιβλίο της Ντόρις Λέσινγκ, η οποία τιμήθηκε στα 87 της χρόνια (2007) με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στο έργο της αυτό μιλά για τη ζωή των γονιών της. Χωρίζει το βιβλίο σε δύο μέρη. Το πρώτο περιέχει μία φανταστική ιστορία με πρωταγωνιστές τους γονείς της, οι οποίοι ζουν όμως μία άλλη φανταστική ζωή που τους έδωσε η συγγραφέας. Το δεύτερο μέρος περιέχει τις αναμνήσεις της από τους γονείς της και από τη ζωή τους στη Βρετανική αποικία της Ζιμπάμπουε όπου μεγάλωσε. Για να είμαι ειλικρινής το πρώτο μέρος το βρήκα βαρετό. Μία ιστορία με πλούσιους και φτωχούς, με αστούς και επαρχιώτες, με φιλανθρωπίες και μουσικές βραδιές. Τίποτα ιδιαίτερο. Η Λέσινγκ έφτιαξ

Έχετε δει την ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα Time of the Gypsies ; Αν ναι, τότε είστε ελαφρώς προετοιμασμένοι για το Ξένος μες στο γάμο . Στο βιβλίο αυτό με οδήγησε η ταινία, αλλά και η προτίμησή μου στα διηγήματα. Μετά από αυτό οδηγήθηκα και σε άλλες ταινίες του ιδίου. Κάπως έτσι κατέληξα τις τελευταίες δύο βδομάδες να μπω ολοκληρωτικά – όσο κατάφερα δηλαδή – στον κόσμο του Κουστουρίτσα, στον «βαλκανικό μαγικό ρεαλισμό» του, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Τολμώ να πω ότι αυτό με έκανε χαρούμενη. Αφού αγόρασα το βιβλίο στάθηκα για ώρα να παρατηρώ το εξώφυλλό του. Μία πολυθρόνα και ένα παιδικό ποδήλατο στη βεράντα (;) ενός σπιτιού. Όλα καλά ως εδώ, μόνο που υπάρχουν τριγύρω και ψάρια οπότε και συνειδητοποιείς ότι το χρώμα που σου φαινόταν ως τώρα θολό είναι απλώς ο βυθός κάποιας λίμνης ή της θάλασσας. Όμορφη έκδοση, με ωραία ποιότητα χαρτιού και ιδιαίτερη αισθητική εξωφύλλου. Ξεκινώντας την ανάγνωση του πρώτου διηγήματος συνειδητοποίησα πως ο Κουστουρίτσα φτιάχνει για ακό

Το βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς "Ένα κάποιο τέλος" με περίμενε χρόνια στη βιβλιοθήκη. Μάλιστα κάποια στιγμή το είχα πάρει μαζί μου για να το διαβάσω στην παραλία, αλλά δεν το άνοιξα ποτέ. Οπότε έμεινε αδιάβαστο παρόλο που νότισε ελαφρώς, μάλλον από τη βρεγμένη πετσέτα. Το ξεκίνησα το προηγούμενο Σάββατο και το ολοκλήρωσα αυτό. Είναι υπόθεση ενός σαββατοκύριακου το πολύ. Μέσα στη βδομάδα δε διάβασα, παρά μόνο περιμένοντας τη σειρά μου στο ταχυδρομείο. Ο Τζούλιαν Μπαρνς με γοήτευσε από την πρώτη σελίδα. Έχει ένα πολύ ζεστό, εξομολογητικό, χαμηλόφωνο τόνο. Τον τόνο του ανθρώπου που είναι συνειδητοποιημένος και ώριμος. Αποπνέει ζεστασιά, αυτή τη ζεστασιά που ακτινοβολούν οι άνθρωποι όταν θυμούνται το παρελθόν τους δείχνοντάς του κατανόηση. Η ιστορία ξεκινά με τέσσερις φίλους από το σχολείο, όμως τελικά επικεντρώνεται στους δύο. Ο κεντρικός ήρωας, ο Άντονι ή αλλιώς Τόνι, μετά από μία αναπάντεχη απώλεια, βρίσκεται δικαιούχος μίας περίεργης κληρονομιάς. Όμως για να καταφέρει να τη

Ήταν καλοκαίρι όταν αποφάσισα να διαβάσω τη Δίκη του Κάφκα. Με θυμάμαι να κάθομαι το πρωί στο δροσερό μπαλκόνι και να διαβάζω. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς για τα πρωινά του καλοκαιριού. Ο κύριος Κ. με ιντρίγκαρε με τη μία. Όλα όσα του συμβαίνουν σου περνά από το μυαλό πως είναι ένα όνειρο. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι και συνειδητοποιήσεις πως ο Κάφκα δε θα έδινε ένα – τουλάχιστον όχι τέτοιο – τέλος. Για λίγο μπήκα στη διαδικασία να προσπαθήσω να ερμηνεύσω το βιβλίο. Άρχισα μάλιστα να ψάχνω για πιθανές ερμηνείες στο διαδίκτυο. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα όμως πως το βιβλίο θα έχανε την ομορφιά του. Ίσως ο Κάφκα να μην εννοούσε τίποτα παραπέρα από αυτό που είπε. Ίσως να είναι σημαντικό καθένας από εμάς να κρατήσει το κομμάτι εκείνο που τον έκανε να σκεφτεί παραπέρα. Άλλωστε η πολυσημία δεν είναι ένα από τα θεμελιώδη συστατικά της τέχνης; Ε, λοιπόν ο Κάφκα ήρθε να το επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο. Ξεκινώντας τη Δίκη μπαίνεις σε ένα κλίμα σκοτεινό, σχεδόν παρανοϊκό.