Βράδυ καθημερινής. Στο Youtube παίζει κονσέρβα λίστα με Whiskey Blues , έχεις μισοσβήσει τα φώτα μήπως και κοιμηθείς μία φυσιολογική ώρα και ψάχνεις να βρεις ποιο βιβλίο θα ξεκινήσεις. Δε θες κάτι που θα σε ζορίσει ή θα σε προβληματίσει. Θες κάτι που να ρέει εύκολα. Να μην είναι πάλι ξένου συγγραφέα όμως, όλο ξένους διαβάζεις και σίγουρα υπάρχουν αξιόλογοι Έλληνες πεζογράφοι, που θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίσεις τη γραφή τους. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση όταν αποφάσισα να διαβάσω το Τάλγκο του Βασίλη Αλεξάκη . Σε κάποια συζήτηση είχε αναφερθεί πρόσφατα το όνομά του, είδα ότι το βιβλίο ήταν μικρό, δεν είχα διαβάσει κάτι άλλο δικό του, οπότε το αποφάσισα. Και δεν το μετάνιωσα! Διαβάζεται απνευστί, σε παίρνει μαζί του και ζεις την ιστορία τους. Είναι άμεσο, καταιγιστικό και συνάμα σπαρακτικό. Πρωταγωνίστρια η Ελένη. Μια γυναίκα που δεν κατάφερε να συμβιβαστεί στη ζωή της, ούτε στα προσωπικά της ούτε στα επαγγελματικά. Μας αφηγείται το κόστος που είχε αυτή η άρνησή της να συ