Για τον Κάρβερ έχει γίνει πολύς λόγος τώρα τελευταία. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανίζονται μπροστά μου συνεχώς φωτογραφίες με βιβλία του. Παρόλα αυτά, όταν άνοιξα τη σελίδα γνωστού βιβλιοπωλείου για να βρω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω δεν έψαχνα κάποιο συγκεκριμένο. Έπεσε το μάτι μου σε μία μεγάλη έκπτωση, όμως και η περιγραφή του βιβλίου έμοιαζε ενδιαφέρουσα. Έχω και μεγάλη αγάπη στα διηγήματα, οπότε πήγα στο βιβλιοπωλείο και το πήρα. Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται πως ο Κάρβερ είναι « ο φυσικός διάδοχος του πραγματικού μέντορά του, του Άντον Τσέχοφ ». Κάπως μεγαλεπήβολο ακούγεται όλο αυτό, σκέφτηκα. Ανοίγω το βιβλίο. Στο εσώφυλλο διαβάζω λόγια του Κάρβερ « Όταν γράφω ένα διήγημα κι υπάρχει κάποιος που συντονίζεται μ’ αυτό κατά κάποιον τρόπο, τότε είμαι ευτυχισμένος. Τι άλλο να θελήσω; Είναι σημαντικό να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί κάποιος τη χρειάζεται. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι .». Τον έχω συμπαθήσει ήδη. Το βιβλίο αποτελείται από 17 διηγήματα, ένα