Αυτό το βιβλίο δεν το διάλεξα εγώ. Το διάλεξαν από μία λέσχη ανάγνωσης την οποία αποφάσισα να παρακολουθήσω. Δεν το μετάνιωσα, η επιλογή τους με εξέπληξε. Ευχάριστα.
Πρόκειται για ένα βιβλίο μικρό, αλλά καθηλωτικό. Περίπου 110
σελίδες στις οποίες η Φλερ Γιέγκι κατάφερε να με βάλει μέσα στον κόσμο της.
Πρόκειται για μία ιστορία ζωής, δοσμένη μέσα σε λίγες αράδες. Χωρίς
φιοριτούρες, χωρίς παραγεμίσματα. Απλά, λιτά, απέριττα. Ολόκληρο το βιβλίο διαπνέεται
από τρεις έννοιες: μοναξιά, ψυχρότητα, αποστασιοποίηση.
Το Προλετέρκα είναι ένα κρουαζιερόπλοιο μέσα στο οποίο η νεαρή πρωταγωνίστρια περνά δύο βδομάδες με τον πατέρα της. Έναν πατέρα άρρωστο, ψυχρό, απόμακρο, που δε ζει μαζί της, που δε ζει με τη μητέρα της. Ούτε εκείνη ζει με τη μητέρα της. Ακόμη και όταν ζει με τη γιαγιά της, ζει σαν ξένη. Οι γονείς της είναι δύο ξένοι. Κρύβονται πίσω από τον καθωσπρεπισμό και την μοναχικότητά τους. Σταδιακά θα καταλάβει πως αυτές οι λίγες μέρες είναι η μοναδική της ευκαιρία να τον γνωρίσει. Μοιάζει με τον πατέρα της. Αναπτύσσει για εκείνον μία ιδιάζουσα τρυφερότητα, όπως ιδιάζουσες είναι και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της ευρύτερης οικογένειάς της. Τα χρόνια περνούν και εκείνη συνεχίζει να μαθαίνει πράγματα για τους γονείς της που δεν είχε μάθει ποτέ όσο εκείνοι ήταν εν ζωή.
Ο τρόπος γραφής της Γιέγκι είναι ιδιαίτερος. Γράφει λιτά και
κοφτά. Οι σύντομες προτάσεις και οι εναλλαγές του προσώπου αφήγησης κάνουν το
κείμενό της ιδιαίτερο και ενδιαφέρον. Άλλοτε μας μιλά η πρωταγωνίστρια για τον
εαυτό της, άλλοτε μας μιλά η πρωταγωνίστρια για την κόρη του Γιόχαν. Η προσωπική
της αφήγηση και η αποστασιοποιημένη αφήγηση αλληλοσυμπλέκονται σε σύντομο
χρόνο. Το κείμενο δεν έχει εξάρσεις. Η αφήγηση είναι μία ευθεία γραμμή, χωρίς
να στερείται όμως έντασης. Είναι σα να διατηρεί μονίμως την ίδια περίπου
ένταση, χωρίς κορυφώσεις, χωρίς πτώσεις.
Δεν σκέφτομαι τίποτα. Το τίποτα είναι υλικό για σκέψη. Όντα, φωνές αυτόνομες, ξεθαμμένες μνήμες συντροφεύουν τον παφλασμό του νερού. Το τίποτα δεν είναι κενό. Σαν ένα θήραμα που το αφήνει από τα νύχια του το αρπακτικό καθώς πετάει, έτσι πέφτουν και οι σκέψεις από το νου μας, όταν είμαστε σίγουροι πως δεν σκεφτόμαστε.
Προλετέρκα | Fleur Jaeggy | μετάφραση Σταύρος Παπασταύρου | εκδόσεις Άγρα