Λογοτεχνία Παντού

Το βιβλίο αυτό το πέτυχα σε ένα γνωστό λογαριασμό στο Instagram , ξέρετε αυτόν τον λογαριασμό που βγάζουμε φωτογραφία τα μπουτάκια μας και τα βιβλία μας μαζί. Το διάβασα εξ ολοκλήρου στην παραλία και ομολογώ πως η παρέα του ήταν ενδιαφέρουσα. «Το "Ανάσκελα" είναι μια συλλογή διηγημάτων με φαντάσματα, μέντιουμ, μια ερωμένη παθιασμένη με τον ήχο κουρδίσματος της άρπας, έφηβες που πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα είναι φυτά, φυλακισμένους σε γκούλαγκ και ανθρωποφάγες εκκλησίες. Μέσα από αυτές τις τρυφερές και συνάμα γκροτέσκ ιστορίες, οι χαρακτήρες αναρωτιούνται για τα σώματα που τους δόθηκαν και για την ίδια τη ζωή.» Η παραπάνω παρουσίαση, που προέρχεται από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, θα έλεγα πως το αδικεί. Ναι μεν, αλλά. Όλα αυτά θα τα βρείτε σίγουρα σε αυτή τη συλλογή, αλλά θα βρείτε και πολλά άλλα που δρουν λιγότερο επιδερμικά. Ιστορίες που τις διαβάζεις λαίμαργα και φτάνοντας στο τέλος, παγώνεις. Όχι γιατί το τέλος τους είναι τρομακτικό, αλλά γιατί αυτό που έχουν να

Το Σκοτεινό νερό του Νικόλα Πουλιέζε είναι το μοναδικό βιβλίο που μόλις το τελείωσα το ξανάπιασα από την αρχή, και αυτό διότι ήθελα να δω πιο ολοκληρωμένα τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο. Ένα βιβλίο που με «έχασε» με τον πρόλογό του, αλλά με «κέρδισε» ξανά, σταδιακά μέχρι το τέλος του. Όλη η υπόθεση του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από τέσσερις ημέρες βροχής στη Νάπολη. Τέσσερις μέρες που επηρεάζουν τη ζωή και την ψυχοσύνθεση των κατοίκων της, οι οποίοι περιμένουν να συμβεί κάτι συγκλονιστικό. Δεν υπάρχει πλοκή, μην περιμένετε να βρείτε σε αυτό μία ολοκληρωμένη ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα ορόσημο χρονικό, η αρχή και το τέλος της βροχής. Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα αν υπάρχει πρωταγωνιστής, ο πρόλογος υποδεικνύει ότι αυτός είναι ο Αντρεόλι Κάρλο, το ίδιο και το γεγονός πως η ιστορία του επανέρχεται ανάμεσα στις άλλες ιστορίες, όμως το βιβλίο απαρτίζεται από μία σειρά ιστοριών με διαφορετικούς ήρωες. Μοιάζει σχεδόν με συρραφή διηγημάτων που έχουν όμως μεταξύ τους κοινά στ

Αυτό το βιβλίο δεν το διάλεξα εγώ. Το διάλεξαν από μία λέσχη ανάγνωσης την οποία αποφάσισα να παρακολουθήσω. Δεν το μετάνιωσα, η επιλογή τους με εξέπληξε. Ευχάριστα. Πρόκειται για ένα βιβλίο μικρό, αλλά καθηλωτικό. Περίπου 110 σελίδες στις οποίες η Φλερ Γιέγκι κατάφερε να με βάλει μέσα στον κόσμο της. Πρόκειται για μία ιστορία ζωής, δοσμένη μέσα σε λίγες αράδες. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς παραγεμίσματα. Απλά, λιτά, απέριττα. Ολόκληρο το βιβλίο διαπνέεται από τρεις έννοιες: μοναξιά, ψυχρότητα, αποστασιοποίηση. Το Προλετέρκα είναι ένα κρουαζιερόπλοιο μέσα στο οποίο η νεαρή πρωταγωνίστρια περνά δύο βδομάδες με τον πατέρα της. Έναν πατέρα άρρωστο, ψυχρό, απόμακρο, που δε ζει μαζί της, που δε ζει με τη μητέρα της. Ούτε εκείνη ζει με τη μητέρα της. Ακόμη και όταν ζει με τη γιαγιά της, ζει σαν ξένη. Οι γονείς της είναι δύο ξένοι. Κρύβονται πίσω από τον καθωσπρεπισμό και την μοναχικότητά τους. Σταδιακά θα καταλάβει πως αυτές οι λίγες μέρες είναι η μοναδική της ευκαιρία να τον γνωρίσει. Μοιάζει

Πόσες φορές έχουμε ορίσει ένα στόχο και τελικά δεν τον πέτυχαμε; Πόσες φορές τα παρατήσαμε πολύ γρήγορα έχοντας τη βεβαιότητα πως δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιος είναι λόγος που αποθαρρύνεται κανείς εύκολα; Οι απαντήσεις μπορεί να ποικίλουν, όμως μία από τις έννοιες που μπορεί να ρίξει φως στους προβληματισμούς αυτούς είναι αυτή της αυτο-αποτελεσματικότητας ( self - efficacy ). Ως αυτο-αποτελεσματικότητα ο Bandura ορίζει την υποκειμενική πίστη των ανθρώπων στις ικανότητές τους να οργανώσουν και να εκτελέσουν μία σειρά δράσεων, που είναι απαραίτητες για την επίτευξη της επιθυμητής απόδοσης. Η αυτο-αποτελεσματικότητα επηρεάζει το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται, σκέφτονται, κινητοποιούν τον εαυτό τους και συμπεριφέρονται. Οι άνθρωποι που έχουν ισχυρή αίσθηση αποτελεσματικότητας καταφέρνουν να ολοκληρώσουν περισσότερα επιτεύγματα και απολαμβάνουν το ευ ζην. Φέρουν εις πέρας δύσκολες εργασίες και θέτουν στους εαυτούς τους υψηλούς στόχους και προκλήσεις. Επανέρχοντ

Παλεύω να γράψω αυτό το κείμενο από το πρωί. Η ώρα έχει πάει 19:30, η συγκέντρωσή μου είναι σχεδόν ανύπαρκτη πλέον, και επιτέλους κάθομαι να γράψω. Σήμερα θα μιλήσω για το βιβλίο Ο Πότης του Χανς Φάλαντα, το οποίο μου κάνει παρέα από το Πάσχα (δε διαβάζω-δεν προλαβαίνω-όταν προλαβαίνω, δεν αντέχω!). Με τον Φάλαντα είμαστε παλιοί γνώριμοι, είχα γράψει σε αυτό το blog για το Και τώρα, ανθρωπάκο ;, δε με είχε απογοητεύσει άλλοτε, δε με απογοήτευσε ούτε τώρα. Όπως διαπίστωσα λοιπόν και την προηγούμενη φορά, ο συγγραφέας αυτός έχει την ικανότητα να διαγράφει με κάθε λεπτομέρεια τους χαρακτήρες του. Σε αυτό το βιβλίο του μάλιστα, είναι λες και κάνει εξάσκηση, αφού όχι μόνο έχουμε την απόλυτη σκιαγράφηση του κεντρικού χαρακτήρα του και αφηγητή, αλλά παραθέτει και πληθώρα διεισδυτικών περιγραφών από ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του μέσα στη φυλακή και το άσυλο. Είναι αξιοσημείωτο βέβαια πως το βιβλίο αυτό το έγραψε ο συγγραφέας, όταν βρισκόταν και ο ίδιος μέσα σε άσυλο εξαιτίας καταχρήσ

Όταν πήγα να αγοράσω τους Αρχάριους του Κάρβερ, ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου και φίλος είπε πως θα πρέπει να διαβάσω οπωσδήποτε και τον Ελέφαντα .  Ολοκλήρωσα τους Αρχάριους . Ενθουσιάστηκα. Έγραψα για αυτό και τελικά παρήγγειλα και τον Ελέφαντα . Δεν έψαξα καν την περιγραφή του βιβλίου. Ήμουν σίγουρη πως θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο μέσα μου με το προηγούμενο. Πιάνοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο με τόσο αινιγματικό τίτλο συνήθως ξεκινάω τις εικασίες. Δε διαβάζω το οπισθόφυλλο, από φόβο μήπως μου αποκαλύψει τη σημασία του τίτλου. Η συλλογή διηγημάτων του Ρέιμοντ Κάρβερ, με τίτλο Ελέφαντας , είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Γιατί ελέφαντας αναρωτιόμουν και όσο προχωρούσα από το ένα διήγημα στο άλλο, τόσο πιο πολύ έπειθα τον εαυτό μου πως ο ελέφαντας είναι αυτό το βαρύ συναίσθημα που πλακώνει τους ανθρώπους για όσα βιώνουν στις ιστορίες αυτές. Ο Κάρβερ βέβαια με διέψευσε πανηγυρικά, η απάντηση ήρθε στο ομώνυμο διήγημα. Άλλωστε ο ελέφαντας δεν είναι απαραίτητο να σε πλακώσει με το βάρος του

Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα βιβλία του Καλβίνο που έχω διαβάσει και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο.  Πρώτη επαφή ήταν Οι αόρατες πόλεις που κυριολεκτικά με μάγεψε, ήδη από την πρώτη σελίδα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφω σε μία ομάδα στο facebook ότι δεν ξέρω, αν φταίει η επετειακή έκδοση του Καστανιώτη – που είναι εξαιρετικά καλαίσθητη –, το ότι το χαρτί του βιβλίου μύριζε τόσο ζεστά, σχεδόν θελκτικά, ή το ότι ο Καλβίνο είναι μάγος, όμως εγώ είχα ενθουσιαστεί! Είχα ανοίξει διάπλατα τα μάτια μου ήδη από τις πρώτες σελίδες και χαμογελούσα. Μετά την πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα, πλέον είμαι πιο προετοιμασμένη για αυτό που θα αντικρίσω και μέχρι στιγμής δε με έχει απογοητεύσει. Το Τελευταίο έρχεται το κοράκι , αν και πρόκειται για μία από τις πρώτες συλλογές του, έχει όλα αυτά τα στοιχεία που με έκαναν να θέλω να διαβάσω όλα του τα βιβλία. Όπως αναφέρει ο μεταφραστής, Ανταίος Χρυσοστομίδης, στον πρόλογο, η συλλογή αυτή εκδίδεται για πρώτη φορά το 1949 και ανήκει στην πρώτη δη

  Εδώ και καιρό δυσκολεύομαι να διαβάσω λογοτεχνία. Για την ακρίβεια αρνιόμουν να διαβάσω λογοτεχνία για κάποιες βδομάδες, οπότε και αποφάσισα να παρατήσω στη μέση το βιβλίο που διάβαζα και δεν προχωρούσε (θα γράψω για αυτό σε άλλη ανάρτηση) και να αναζητήσω κάτι διαφορετικό. Θυμήθηκα μία τριλογία επιστημονικής φαντασίας που φιγουράρει στη βιβλιοθήκη του αδερφού μου. Αποφάσισα να πειραματιστώ, «πόσο κακό να είναι;» σκέφτηκα. Metro 2033 - η υπόθεση Το Metro 2033 του Ντμίτρι Γκλουχόφσκι είναι ένα μετα-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Ο κόσμος έχει καταστραφεί και κάποιοι εναπομείναντες άνθρωποι έχουν καταφύγει στο μετρό της Μόσχας, που αποτελεί αντιπυρηνικό καταφύγιο. Πρωταγωνιστής είναι ο Αρτιόμ, ένας νέος άντρας, στον οποίο ανατίθεται μία αποστολή. Χωρίς να το πολυσκεφτεί και καθοδηγούμενος από όνειρα ξεκινά τη διαδρομή του μέσα στις σήραγγες του μετρό προκειμένου να τη φέρει εις πέρας. Περνώντας από τους διάφορους σταθμούς ο πρωταγωνιστής έρχεται σε επαφή με άλλους

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν κατάλαβα πώς έφτασε στα χέρια μου. Δεν είχα σκοπό να το αγοράσω, ούτε να αγοράσω βιβλία γενικώς εκείνη τη μέρα. Βρέθηκα στο παζάρι βιβλίου της Κοτζιά – πριν 2 ή 3 χρόνια – και απλώς μου τράβηξε την προσοχή. Δεν το πολυσκέφτηκα – η τιμή του ήταν εξαιρετική – και το αγόρασα. Το Άλφρεντ & Έμιλυ είναι το τελευταίο βιβλίο της Ντόρις Λέσινγκ, η οποία τιμήθηκε στα 87 της χρόνια (2007) με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στο έργο της αυτό μιλά για τη ζωή των γονιών της. Χωρίζει το βιβλίο σε δύο μέρη. Το πρώτο περιέχει μία φανταστική ιστορία με πρωταγωνιστές τους γονείς της, οι οποίοι ζουν όμως μία άλλη φανταστική ζωή που τους έδωσε η συγγραφέας. Το δεύτερο μέρος περιέχει τις αναμνήσεις της από τους γονείς της και από τη ζωή τους στη Βρετανική αποικία της Ζιμπάμπουε όπου μεγάλωσε. Για να είμαι ειλικρινής το πρώτο μέρος το βρήκα βαρετό. Μία ιστορία με πλούσιους και φτωχούς, με αστούς και επαρχιώτες, με φιλανθρωπίες και μουσικές βραδιές. Τίποτα ιδιαίτερο. Η Λέσινγκ έφτιαξ

Έχετε δει την ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα Time of the Gypsies ; Αν ναι, τότε είστε ελαφρώς προετοιμασμένοι για το Ξένος μες στο γάμο . Στο βιβλίο αυτό με οδήγησε η ταινία, αλλά και η προτίμησή μου στα διηγήματα. Μετά από αυτό οδηγήθηκα και σε άλλες ταινίες του ιδίου. Κάπως έτσι κατέληξα τις τελευταίες δύο βδομάδες να μπω ολοκληρωτικά – όσο κατάφερα δηλαδή – στον κόσμο του Κουστουρίτσα, στον «βαλκανικό μαγικό ρεαλισμό» του, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Τολμώ να πω ότι αυτό με έκανε χαρούμενη. Αφού αγόρασα το βιβλίο στάθηκα για ώρα να παρατηρώ το εξώφυλλό του. Μία πολυθρόνα και ένα παιδικό ποδήλατο στη βεράντα (;) ενός σπιτιού. Όλα καλά ως εδώ, μόνο που υπάρχουν τριγύρω και ψάρια οπότε και συνειδητοποιείς ότι το χρώμα που σου φαινόταν ως τώρα θολό είναι απλώς ο βυθός κάποιας λίμνης ή της θάλασσας. Όμορφη έκδοση, με ωραία ποιότητα χαρτιού και ιδιαίτερη αισθητική εξωφύλλου. Ξεκινώντας την ανάγνωση του πρώτου διηγήματος συνειδητοποίησα πως ο Κουστουρίτσα φτιάχνει για ακό

Ήδη από τον Αριστοτέλη εντοπίζεται η άποψη πως η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα θα πρέπει να αντανακλούν την πραγματικότητα. Ο όρος «ρεαλισμός» χρησιμοποιείται για να δηλώσει την τεχνοτροπία που εμφανίζεται στην τέχνη περίπου στα μέσα του 19 ου αιώνα. Δεν αναφέρεται αποκλειστικά στη λογοτεχνία, αλλά αφορά πολλές μορφές τέχνης, όπως η ζωγραφική και η γλυπτική. Paul Cézanne Still life with apples (1890) Στη λογοτεχνία εμφανίζεται αρχικά στη Γαλλία. Ο Φλομπέρ, με το έργο του Μαντάμ Μποβαρί , υπήρξε ο πρώτος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ρεύματος αυτού. Μέσα στα πλαίσια του ρεαλισμού αναπτύσσονται όλα τα είδη μυθιστορήματος. Χαρακτηριστικά ρεαλισμού: Πιστή απόδοση της πραγματικότητας. Αντικειμενικότητα, αληθοφάνεια, πειστικότητα. Θέματα: οικεία στον αναγνώστη, αντλημένα από τη ζωή. Ήρωες: αληθοφανείς. Επιμέρους μορφές ρεαλισμού: Ψυχολογικός ρεαλισμός: εδώ διερευνάται ο ψυχικός κόσμος των ηρώων. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του είδους είναι ο Φι

Το βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς "Ένα κάποιο τέλος" με περίμενε χρόνια στη βιβλιοθήκη. Μάλιστα κάποια στιγμή το είχα πάρει μαζί μου για να το διαβάσω στην παραλία, αλλά δεν το άνοιξα ποτέ. Οπότε έμεινε αδιάβαστο παρόλο που νότισε ελαφρώς, μάλλον από τη βρεγμένη πετσέτα. Το ξεκίνησα το προηγούμενο Σάββατο και το ολοκλήρωσα αυτό. Είναι υπόθεση ενός σαββατοκύριακου το πολύ. Μέσα στη βδομάδα δε διάβασα, παρά μόνο περιμένοντας τη σειρά μου στο ταχυδρομείο. Ο Τζούλιαν Μπαρνς με γοήτευσε από την πρώτη σελίδα. Έχει ένα πολύ ζεστό, εξομολογητικό, χαμηλόφωνο τόνο. Τον τόνο του ανθρώπου που είναι συνειδητοποιημένος και ώριμος. Αποπνέει ζεστασιά, αυτή τη ζεστασιά που ακτινοβολούν οι άνθρωποι όταν θυμούνται το παρελθόν τους δείχνοντάς του κατανόηση. Η ιστορία ξεκινά με τέσσερις φίλους από το σχολείο, όμως τελικά επικεντρώνεται στους δύο. Ο κεντρικός ήρωας, ο Άντονι ή αλλιώς Τόνι, μετά από μία αναπάντεχη απώλεια, βρίσκεται δικαιούχος μίας περίεργης κληρονομιάς. Όμως για να καταφέρει να τη

Ήταν καλοκαίρι όταν αποφάσισα να διαβάσω τη Δίκη του Κάφκα. Με θυμάμαι να κάθομαι το πρωί στο δροσερό μπαλκόνι και να διαβάζω. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς για τα πρωινά του καλοκαιριού. Ο κύριος Κ. με ιντρίγκαρε με τη μία. Όλα όσα του συμβαίνουν σου περνά από το μυαλό πως είναι ένα όνειρο. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι και συνειδητοποιήσεις πως ο Κάφκα δε θα έδινε ένα – τουλάχιστον όχι τέτοιο – τέλος. Για λίγο μπήκα στη διαδικασία να προσπαθήσω να ερμηνεύσω το βιβλίο. Άρχισα μάλιστα να ψάχνω για πιθανές ερμηνείες στο διαδίκτυο. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα όμως πως το βιβλίο θα έχανε την ομορφιά του. Ίσως ο Κάφκα να μην εννοούσε τίποτα παραπέρα από αυτό που είπε. Ίσως να είναι σημαντικό καθένας από εμάς να κρατήσει το κομμάτι εκείνο που τον έκανε να σκεφτεί παραπέρα. Άλλωστε η πολυσημία δεν είναι ένα από τα θεμελιώδη συστατικά της τέχνης; Ε, λοιπόν ο Κάφκα ήρθε να το επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο. Ξεκινώντας τη Δίκη μπαίνεις σε ένα κλίμα σκοτεινό, σχεδόν παρανοϊκό.

Για τον Κάρβερ έχει γίνει πολύς λόγος τώρα τελευταία.  Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανίζονται μπροστά μου συνεχώς φωτογραφίες με βιβλία του. Παρόλα αυτά, όταν άνοιξα τη σελίδα γνωστού βιβλιοπωλείου για να βρω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω δεν έψαχνα κάποιο συγκεκριμένο. Έπεσε το μάτι μου σε μία μεγάλη έκπτωση, όμως και η περιγραφή του βιβλίου έμοιαζε ενδιαφέρουσα. Έχω και μεγάλη αγάπη στα διηγήματα, οπότε πήγα στο βιβλιοπωλείο και το πήρα. Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται πως ο Κάρβερ είναι « ο φυσικός διάδοχος του πραγματικού μέντορά του, του Άντον Τσέχοφ ». Κάπως μεγαλεπήβολο ακούγεται όλο αυτό, σκέφτηκα. Ανοίγω το βιβλίο. Στο εσώφυλλο διαβάζω λόγια του Κάρβερ « Όταν γράφω ένα διήγημα κι υπάρχει κάποιος που συντονίζεται μ’ αυτό κατά κάποιον τρόπο, τότε είμαι ευτυχισμένος. Τι άλλο να θελήσω; Είναι σημαντικό να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί κάποιος τη χρειάζεται. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι .». Τον έχω συμπαθήσει ήδη. Το βιβλίο αποτελείται από 17 διηγήματα, ένα