Λογοτεχνία Παντού

Τον περασμένο Σεπτέμβρη επισκέφθηκα την Πολωνία και συγκεκριμένα το Γκντανσκ και το Βρότλαβ. Σε ένα από τα πεζοδρόμιά τους στο Βρότσλαβ υπήρχαν πλάκες με τις σημαντικότερες χρονολογίες για τη χώρα και για την πόλη. Μία από τις τελευταίες, αν όχι η τελευταία, ήταν το 2018 και ήταν αφιερωμένη στην Όλγκα Τοκάρτσουκ, μιας και οι Πολωνοί ήταν ιδιαίτερα περήφανοι για το Νόμπελ που απέσπασε. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα ήταν το Οδήγησε το αλέτρι σου πάνω από τα οστά των νεκρών και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο. Με έβαλε βαθιά μέσα στην ιστορία της, με έκανε να γελάσω και να περάσω ωραία διαβάζοντάς το, με έκανε επίσης να προβληματιστώ και να σφιχτεί το στομάχι μου. Η αφήγησή της είναι τρομερά ελκυστική. Χρησιμοποιεί με αριστοτεχνικό τρόπο το υπόβαθρό της στον τομέα της γιουγκιανής ψυχολογίας για να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα παράδοξο και βαθιά ανθρώπινο. Γεμάτο ελαττώματα που μας κάνουν να τον συμπαθούμε και να ταυτιζόμαστε μαζί του. Η κυρία Ντουσέικο, κεντρικός ήρωας του μυθιστορή

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν κατάλαβα πώς έφτασε στα χέρια μου. Δεν είχα σκοπό να το αγοράσω, ούτε να αγοράσω βιβλία γενικώς εκείνη τη μέρα. Βρέθηκα στο παζάρι βιβλίου της Κοτζιά – πριν 2 ή 3 χρόνια – και απλώς μου τράβηξε την προσοχή. Δεν το πολυσκέφτηκα – η τιμή του ήταν εξαιρετική – και το αγόρασα. Το Άλφρεντ & Έμιλυ είναι το τελευταίο βιβλίο της Ντόρις Λέσινγκ, η οποία τιμήθηκε στα 87 της χρόνια (2007) με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στο έργο της αυτό μιλά για τη ζωή των γονιών της. Χωρίζει το βιβλίο σε δύο μέρη. Το πρώτο περιέχει μία φανταστική ιστορία με πρωταγωνιστές τους γονείς της, οι οποίοι ζουν όμως μία άλλη φανταστική ζωή που τους έδωσε η συγγραφέας. Το δεύτερο μέρος περιέχει τις αναμνήσεις της από τους γονείς της και από τη ζωή τους στη Βρετανική αποικία της Ζιμπάμπουε όπου μεγάλωσε. Για να είμαι ειλικρινής το πρώτο μέρος το βρήκα βαρετό. Μία ιστορία με πλούσιους και φτωχούς, με αστούς και επαρχιώτες, με φιλανθρωπίες και μουσικές βραδιές. Τίποτα ιδιαίτερο. Η Λέσινγκ έφτιαξ

«Το Μάτι» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ το δανείστηκα από το ηλεκτρονικό αναγνωστήριο της εθνικής βιβλιοθήκης Σάββατο απόγευμα. Το ξεκίνησα Σάββατο βράδυ και το ολοκλήρωσα Κυριακή απόγευμα. 152 σελίδες όλες και όλες, μαζί με την εισαγωγή και το επίμετρο. Πρόκειται όμως για ένα τεράστιο βιβλίο. Ομολογώ πως καταπιάνομαι πρώτη φορά με τον Ναμπόκοφ και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία. Βέβαια, πριν γράψω την ανάρτηση αυτή αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να το κάνω. Δεν είμαι «διαβασμένη» στο κεφάλαιο Ναμπόκοφ, δεν είμαι μυημένη στο έργο του. Μήπως προσπαθώ να καταπιαστώ με κάτι πολύ πάνω από εμένα; Αποφάσισα να το δοκιμάσω. Η έκδοση του Μεταιχμίου είναι φροντισμένη και ευχάριστη (στα μεγάλα βιβλιοπωλεία φαίνεται να είναι εξαντλημένο, το βιβλιο net λέει πως κυκλοφορεί). Στην αρχή του βιβλίου υπάρχει εισαγωγή που γράφεται από τον ίδιο τον συγγραφέα, μία εισαγωγή εξαιρετικά κατατοπιστική σχετικά με τον τίτλο του μυθιστορήματος – ο ίδιος ο Ναμπόκοφ το κατατάσσει στα μυθιστορήματα – με τους ήρωες του έργ

Το βιβλίο του Ρομπέρτο Μπολάνιο «Οι άγριοι ντετέκτιβ» δεν το διάβασα πρόσφατα, για την ακρίβεια το διάβασα πριν ένα χρόνο. Ψάχνοντας το σημειωματάριό μου – από αυτά τα σημειωματάρια που γράφεις μέσα ακαδημαϊκές σημειώσεις και μετά συνταγές για κέικ – για σημειώσεις σχετικά με τη διπλωματική μου βρήκα λίγες σημειώσεις που κράτησα αφού το διάβασα. Και κράτησα σημειώσεις επειδή είναι ΒΙΒΛΙΑΡΑ, το λέω προκαταβολικά και θα το πω όσες φορές χρειαστεί. Είναι από τα λίγα βιβλία που, παρά τις 700+ σελίδες του, διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον και όταν το τελείωσα δεν πίστευα ότι κρατούσα στα χέρια μου ένα τόσο εντυπωσιακό έργο. Έγραφα στο σημειωματάριο: Διαβάζοντας τη συλλεκτική έκδοση "Οι άγριοι ντετέκτιβ"  «Μία ιστορία που περιστρέφεται γύρω από την ποίηση και πιο συγκεκριμένα γύρω από μία ομάδα ποιητών που αυτοπροσδιορίζονται ως ενστικτορεαλιστές. Η ιστορία διαδραματίζεται μεταξύ 1975 και 1996 στην πόλη του Μεξικού αλλά και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης και της Αφρικής. Χωρίζεται σε

  Λάννυ - Μαξ Πόρτερ  «Δεν είμαστε παρά αξιοθρήνητα αφηγηματικά όντα, κυρία Μπράιλσφορντ, μας πιάνει εμμονή με την αγωνία της απουσίας γνώσης. Ο Σίσυφος, ο Άτλας, η Ηχώ, αυτές οι δύστυχες ψυχές, τώρα εμείς. Είναι η αρχαιότερη ιστορία όλων· ατελεύτητος πόνος.» Το βιβλίο αυτό μου το χάρισε φίλη αγαπημένη. Εκείνες τις μέρες διάβαζα το 1984 του Orwell, που άφησα στην άκρη, διότι δεν άντεχα να περιμένω. Το ξεκίνησα. Στην αρχή διάβαζα χωρίς να καταλαβαίνω τι διαβάζω. Ποιος είναι ο γέρο-Άκανθος και γιατί τα λόγια μέσα στο βιβλίο «πετάνε»; Αμηχανία και περιέργεια μαζί. Άρχισα να υποψιάζομαι πως είναι η ίδια η φύση που ακούει, κάποια αρχαία θεότητα. Γύρισα το βιβλίο ανάποδα και διάβασα το οπισθόφυλλο επιτέλους. Κατατοπιστικό! Ο γέρο-Άκανθος λοιπόν είναι «μία μυθική μορφή που τα μικρά παιδιά ζωγράφιζαν κάποτε πράσινο και φυλλώδη, πνιγμένο από βλαστάρια που ξεφυτρώνουν από το στόμα του». Όμως οι σκόρπιες εκφράσεις συνέχισαν να μην έχουν νόημα, οι φωνές που αντιπροσώπευαν άρχισαν να φαντάζουν ως