Λογοτεχνία Παντού

Ο Φάρος , η νουβέλα τ ης Άλισον Μουρ, διαβάζεται γρήγορα, χωρίς να σε κουράζει, χωρίς να σε κάνει να σκέφτεσαι που το πάει, χωρίς να θες να προσπεράσεις κομμάτια. Είναι τόσο όσο, και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι τεράστιο προτέρημα για ένα λογοτεχνικό κείμενο.   Ο πρωταγωνιστής, ο κύριος Φουθ, έχει μόλις χωρίσει από τη σύζυγό του και αποφασίζει να κάνει ξανά το ταξίδι που είχε κάνει με τους γονείς του, πριν η μητέρα του τους εγκαταλείψει, αυτόν και τον πατέρα του. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα ήπιο, άχρωμο, που κανείς δε θυμάται και μάλλον δε θα λείψει και σε κανέναν. Ένα χαρακτήρα που γνωρίζουμε μέσα από την άποψη και τις αντιδράσεις των άλλων, μιας και ο ίδιος φαντάζει ανίσχυρος, σα μια ευθεία γραμμή. Έχοντας διανύσει ήδη την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, παλεύει ακόμη με τις αναμνήσεις του φευγιού της μάνας του, με την χαμένη του αυτοεκτίμηση, με τις εμμονές και τις φοβίες του. Άλλωστε τελειώνει ποτέ η πάλη αυτή; Σε δεύτερο πλάνο η Έστερ, εξίσου μόνη, εξίσου κακοποιημένη, άπιστη και

  Ζητείται ελπίς Μέσα Οκτώβρη, με τα παιδιά της Γ΄ γυμνασίου επεξεργαζόμαστε το «Ζητείται ελπίς». Λίγες μέρες μετά διαβάζω πως εκδίδονται τα «Άπαντα» του Αντώνη Σαμαράκη. Αρχές Νοέμβρη ξεκινά εκ νέου ο εγκλεισμός. Οι άνθρωποι με την αναγγελία του τρέχουν στα καταστήματα να προμηθευτούν τα απαραίτητα και μη. Ξεκινούν οι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί. Ξαναδιαβάζω το διήγημα. Ο αφηγητής αναφέρει χαρακτηριστικά «Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…». Φαντάζει τόσο σύγχρονη η περιγραφή. Σα να περιγράφει τις μέρες του σήμερα. Τους ανθρώπους του σήμερα. Την κοινωνία στον καιρό του κορονοϊού. Ζητείται ελπίς λοιπόν, μέσα από τους στολισμούς, την αναμονή των Χριστουγέννων, την ψευδαίσθηση της θαλπωρής και της ασφάλειας που θα εξασφαλίσουμε με τον τρόπο αυτό. Ζητείται ελπίς στην ενημέρωση των έξι, ότι θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, στην προηγούμενη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στις δουλε

  Λάννυ - Μαξ Πόρτερ  «Δεν είμαστε παρά αξιοθρήνητα αφηγηματικά όντα, κυρία Μπράιλσφορντ, μας πιάνει εμμονή με την αγωνία της απουσίας γνώσης. Ο Σίσυφος, ο Άτλας, η Ηχώ, αυτές οι δύστυχες ψυχές, τώρα εμείς. Είναι η αρχαιότερη ιστορία όλων· ατελεύτητος πόνος.» Το βιβλίο αυτό μου το χάρισε φίλη αγαπημένη. Εκείνες τις μέρες διάβαζα το 1984 του Orwell, που άφησα στην άκρη, διότι δεν άντεχα να περιμένω. Το ξεκίνησα. Στην αρχή διάβαζα χωρίς να καταλαβαίνω τι διαβάζω. Ποιος είναι ο γέρο-Άκανθος και γιατί τα λόγια μέσα στο βιβλίο «πετάνε»; Αμηχανία και περιέργεια μαζί. Άρχισα να υποψιάζομαι πως είναι η ίδια η φύση που ακούει, κάποια αρχαία θεότητα. Γύρισα το βιβλίο ανάποδα και διάβασα το οπισθόφυλλο επιτέλους. Κατατοπιστικό! Ο γέρο-Άκανθος λοιπόν είναι «μία μυθική μορφή που τα μικρά παιδιά ζωγράφιζαν κάποτε πράσινο και φυλλώδη, πνιγμένο από βλαστάρια που ξεφυτρώνουν από το στόμα του». Όμως οι σκόρπιες εκφράσεις συνέχισαν να μην έχουν νόημα, οι φωνές που αντιπροσώπευαν άρχισαν να φαντάζουν ως