Λογοτεχνία Παντού

Ήδη από τον Αριστοτέλη εντοπίζεται η άποψη πως η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα θα πρέπει να αντανακλούν την πραγματικότητα. Ο όρος «ρεαλισμός» χρησιμοποιείται για να δηλώσει την τεχνοτροπία που εμφανίζεται στην τέχνη περίπου στα μέσα του 19 ου αιώνα. Δεν αναφέρεται αποκλειστικά στη λογοτεχνία, αλλά αφορά πολλές μορφές τέχνης, όπως η ζωγραφική και η γλυπτική. Paul Cézanne Still life with apples (1890) Στη λογοτεχνία εμφανίζεται αρχικά στη Γαλλία. Ο Φλομπέρ, με το έργο του Μαντάμ Μποβαρί , υπήρξε ο πρώτος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ρεύματος αυτού. Μέσα στα πλαίσια του ρεαλισμού αναπτύσσονται όλα τα είδη μυθιστορήματος. Χαρακτηριστικά ρεαλισμού: Πιστή απόδοση της πραγματικότητας. Αντικειμενικότητα, αληθοφάνεια, πειστικότητα. Θέματα: οικεία στον αναγνώστη, αντλημένα από τη ζωή. Ήρωες: αληθοφανείς. Επιμέρους μορφές ρεαλισμού: Ψυχολογικός ρεαλισμός: εδώ διερευνάται ο ψυχικός κόσμος των ηρώων. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του είδους είναι ο Φι

Το βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς "Ένα κάποιο τέλος" με περίμενε χρόνια στη βιβλιοθήκη. Μάλιστα κάποια στιγμή το είχα πάρει μαζί μου για να το διαβάσω στην παραλία, αλλά δεν το άνοιξα ποτέ. Οπότε έμεινε αδιάβαστο παρόλο που νότισε ελαφρώς, μάλλον από τη βρεγμένη πετσέτα. Το ξεκίνησα το προηγούμενο Σάββατο και το ολοκλήρωσα αυτό. Είναι υπόθεση ενός σαββατοκύριακου το πολύ. Μέσα στη βδομάδα δε διάβασα, παρά μόνο περιμένοντας τη σειρά μου στο ταχυδρομείο. Ο Τζούλιαν Μπαρνς με γοήτευσε από την πρώτη σελίδα. Έχει ένα πολύ ζεστό, εξομολογητικό, χαμηλόφωνο τόνο. Τον τόνο του ανθρώπου που είναι συνειδητοποιημένος και ώριμος. Αποπνέει ζεστασιά, αυτή τη ζεστασιά που ακτινοβολούν οι άνθρωποι όταν θυμούνται το παρελθόν τους δείχνοντάς του κατανόηση. Η ιστορία ξεκινά με τέσσερις φίλους από το σχολείο, όμως τελικά επικεντρώνεται στους δύο. Ο κεντρικός ήρωας, ο Άντονι ή αλλιώς Τόνι, μετά από μία αναπάντεχη απώλεια, βρίσκεται δικαιούχος μίας περίεργης κληρονομιάς. Όμως για να καταφέρει να τη

Ήταν καλοκαίρι όταν αποφάσισα να διαβάσω τη Δίκη του Κάφκα. Με θυμάμαι να κάθομαι το πρωί στο δροσερό μπαλκόνι και να διαβάζω. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς για τα πρωινά του καλοκαιριού. Ο κύριος Κ. με ιντρίγκαρε με τη μία. Όλα όσα του συμβαίνουν σου περνά από το μυαλό πως είναι ένα όνειρο. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι και συνειδητοποιήσεις πως ο Κάφκα δε θα έδινε ένα – τουλάχιστον όχι τέτοιο – τέλος. Για λίγο μπήκα στη διαδικασία να προσπαθήσω να ερμηνεύσω το βιβλίο. Άρχισα μάλιστα να ψάχνω για πιθανές ερμηνείες στο διαδίκτυο. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα όμως πως το βιβλίο θα έχανε την ομορφιά του. Ίσως ο Κάφκα να μην εννοούσε τίποτα παραπέρα από αυτό που είπε. Ίσως να είναι σημαντικό καθένας από εμάς να κρατήσει το κομμάτι εκείνο που τον έκανε να σκεφτεί παραπέρα. Άλλωστε η πολυσημία δεν είναι ένα από τα θεμελιώδη συστατικά της τέχνης; Ε, λοιπόν ο Κάφκα ήρθε να το επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο. Ξεκινώντας τη Δίκη μπαίνεις σε ένα κλίμα σκοτεινό, σχεδόν παρανοϊκό.

Για τον Κάρβερ έχει γίνει πολύς λόγος τώρα τελευταία.  Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανίζονται μπροστά μου συνεχώς φωτογραφίες με βιβλία του. Παρόλα αυτά, όταν άνοιξα τη σελίδα γνωστού βιβλιοπωλείου για να βρω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω δεν έψαχνα κάποιο συγκεκριμένο. Έπεσε το μάτι μου σε μία μεγάλη έκπτωση, όμως και η περιγραφή του βιβλίου έμοιαζε ενδιαφέρουσα. Έχω και μεγάλη αγάπη στα διηγήματα, οπότε πήγα στο βιβλιοπωλείο και το πήρα. Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται πως ο Κάρβερ είναι « ο φυσικός διάδοχος του πραγματικού μέντορά του, του Άντον Τσέχοφ ». Κάπως μεγαλεπήβολο ακούγεται όλο αυτό, σκέφτηκα. Ανοίγω το βιβλίο. Στο εσώφυλλο διαβάζω λόγια του Κάρβερ « Όταν γράφω ένα διήγημα κι υπάρχει κάποιος που συντονίζεται μ’ αυτό κατά κάποιον τρόπο, τότε είμαι ευτυχισμένος. Τι άλλο να θελήσω; Είναι σημαντικό να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί κάποιος τη χρειάζεται. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι .». Τον έχω συμπαθήσει ήδη. Το βιβλίο αποτελείται από 17 διηγήματα, ένα