Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Kafka on the Shore - Haruki Murakami

Υπόθεση


Kafka on the Shore ή αλλιώς Ο Κάφκα στην ακτή είναι ο τίτλος του βιβλίου που περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ενός 16χρονου αγοριού, του Κάφκα Ταμούρα, που το σκάει από το σπίτι του ψάχνοντας να βρει τη μητέρα και την αδερφή του. Στο βιβλίο εμφανίζονται και άλλοι ήρωες, όπως ο Νακάτα, ένας ηλικιωμένος κύριος που μιλά με τις γάτες, ο Χοσίνο, ένας νέος έτοιμος να ακολουθήσει την περιπέτεια, το αγόρι με το όνομα Κοράκι, ο Οσίμα, βιβλιοθηκάριος και πάντα βοηθός στα δύσκολα και πολλοί άλλοι. Όλοι συνεπικουρούν στο ταξίδι ενηλικίωσης του Κάφκα, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το πεπρωμένο του, να ανακαλύψει τον εαυτό του και να ακολουθήσει μία νέα πορεία.


Διάρθρωση


Ο Μουρακάμι επιλέγει να χτίσει το βιβλίο του ξεκινώντας από 4
διαφορετικές ιστορίες που με το πέρασμα των σελίδων πλησιάζουν όλο και περισσότερο μεταξύ τους, γίνονται δύο και εν τέλει μία. Σε κάθε κεφάλαιο αφηγείται μία ιστορία που καλύπτει διαφορετικές χρονικές περιόδους, τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος. Κάποιες φορές χρησιμοποιεί εξωτερικές μαρτυρίες για να περιγράψει όσα συνέβησαν, για να κατανοήσουμε τον ήρωα μέσα από τα μάτια ενός μάρτυρα. Εναλλάσσει τα πρόσωπα τακτικά, άλλοτε χρησιμοποιεί το α΄ πρόσωπο του ενικού, άλλοτε του πληθυντικού, άλλοτε το γ΄, άλλοτε ο ήρωας παραθέτει τις σκέψεις του, άλλοτε ένας εξωτερικός αφηγητής μας περιγράφει όσα συμβαίνουν. Εναλλαγές που περνούν σχεδόν απαρατήρητες ωστόσο, μιας και είναι απόλυτα εναρμονισμένες με την πρόθεση του συγγραφέα να πλησιάσουμε τον ήρωα ή να παραμείνουμε αποστασιοποιημένοι.


Εντυπώσεις


Το βιβλίο Kafka on the Shore είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Ένα βιβλίο που ρέει εύκολα, χωρίς να σε προβληματίζει ιδιαίτερα, τουλάχιστον όχι αν δεν αναζητάς ο ίδιος να προβληματιστείς. Το εξωλογικό στοιχείο είναι έντονο, άνθρωποι και γάτες που συνομιλούν, πέτρες που ανοίγουν πόρτες για έναν άλλο κόσμο (;) / μια άλλη διάσταση (;), άνθρωποι που ρουφάνε ψυχές γατών, οιδιπόδειες προφητείες, οπτασίες. Όλα αυτά συναπαρτίζουν ένα μαγικό σύμπαν που ο Μουρακάμι δημιουργεί με μεγάλη δεξιοτεχνία. Αν έχετε διαβάσει κάποιο άλλο βιβλίο του, είναι βέβαιο ότι έχετε πάρει μια γεύση. Ο Μουρακάμι είναι μάστορας σε αυτό. 

Όμως, και εδώ έρχεται αυτό το μεγάλο όμως, το ίδιο όμως που όρθωσα και όταν διάβασα το 1Q84 του ιδίου, είναι φλύαρος. Σε κάποια σημεία ανυπόφορα φλύαρος, τόσο που θες απεγνωσμένα να παρατήσεις το βιβλίο, αλλά σου έχει στήσει τόσο ωραία την ιστορία, που αποφασίζεις να συνεχίσεις για να δεις που θα πάει τελικά. Επίσης, σε αρκετά σημεία γίνεται τόσο εκλαϊκευμένα φιλοσοφικός, σου πετάει στη μούρη τη μία “σοφία” ζωής μετά την άλλη, τόσο που αναρωτιέσαι μήπως πήρες το βιβλίο από το ράφι με τα βιβλία αυτοβελτίωσης, αλλά δεν το παρατήρησες. Όλα αυτά όμως τα ξεπερνάς, διότι σε έχει απορροφήσει η ιστορία, γιατί έχεις ήδη μπει στον μαγικό του κόσμο.

Για να μην μακρυγορήσω άλλο, είναι ένα βιβλίο εύκολο, χωρίς δεύτερα και τρίτα επίπεδα νοήματος – ακόμα και η οιδιπόδεια προφητεία είναι ρητά ειπωμένη. Το διάβασα στα αγγλικά και η γλώσσα του ήταν απλή και κατανοητή. Επομένως για όσους αναζητάτε ένα βιβλίο εύκολο για να ξεκινήσετε να διαβάζετε στα αγγλικά, θα έλεγα ότι είναι μια καλή επιλογή.


"Sometimes fate is like a small sandstorm that keeps changing directions. You change direction but the sandstorm chases you. You turn again, but the storm adjusts. Over and over you play this out, like some ominous dance with death just before dawn. Why? Because this storm isn't something that blew in from far away, something that has nothing to do with you. This storm is you. Something inside of you. So all you can do is give in to it, step right inside the storm, closing your eyes and plugging up your ears so the sand doesn't get in, and walk through it, step by step. There's no sun there, no moon, no direction, no sense of time. Just fine white sand swirling up into the sky like pulverized bones. That's the kind of sandstorm you need to imagine."


Haruki Murakami | Kafka on the shore | Alfred A. Knopf | New York 2005 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τελικά πόσο γρήγορα μπορούμε να διαβάσουμε;

Τελικά πόσο γρήγορα μπορούμε να διαβάσουμε; Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν κάποιοι να διαβάζουν τόσα βιβλία; Πόσες φορές έχουμε ρωτήσει φίλους βιβλιόφιλους  «Μα καλά πόσο γρήγορα διαβάζεις;». Μήπως εγώ διαβάζω αργά; Μήπως θα μπορούσα να διαβάζω πιο γρήγορα; Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ ένα διαδικτυακό σεμινάριο με θέμα Learning how to learn . Μία από τις πολλές παραμέτρους που θίγει είναι αυτή της ταχύτητας ανάγνωσης. Όλο αυτό οδήγησε βεβαίως σε δαιδαλώδεις αναζητήσεις. Άρθρα, μελέτες και πολλές διαφορετικές προσωπικές απόψεις που συνέθεσαν μία πολυδιάστατη απάντηση. Αρχικά είναι σημαντικό να κατανοήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μάτι. Θα προσπαθήσω να πω με απλά λόγια όσα κατάλαβα. Σύμφωνα με όσα διάβασα λοιπόν, το μάτι προκειμένου να διαβάσει, θα πρέπει να σταματήσει σε ένα μέρος του κειμένου, είναι σαν να κάνει μικρά άλματα από συλλαβή σε συλλαβή, από λέξη σε λέξη και ένα μεγάλο άλμα όταν αλλάζει σειρά. Αφού το μάτι κάνει κάμποσα μικρ...

Ο φάρος - Άλισον Μουρ

Ο Φάρος , η νουβέλα τ ης Άλισον Μουρ, διαβάζεται γρήγορα, χωρίς να σε κουράζει, χωρίς να σε κάνει να σκέφτεσαι που το πάει, χωρίς να θες να προσπεράσεις κομμάτια. Είναι τόσο όσο, και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι τεράστιο προτέρημα για ένα λογοτεχνικό κείμενο.   Ο πρωταγωνιστής, ο κύριος Φουθ, έχει μόλις χωρίσει από τη σύζυγό του και αποφασίζει να κάνει ξανά το ταξίδι που είχε κάνει με τους γονείς του, πριν η μητέρα του τους εγκαταλείψει, αυτόν και τον πατέρα του. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα ήπιο, άχρωμο, που κανείς δε θυμάται και μάλλον δε θα λείψει και σε κανέναν. Ένα χαρακτήρα που γνωρίζουμε μέσα από την άποψη και τις αντιδράσεις των άλλων, μιας και ο ίδιος φαντάζει ανίσχυρος, σα μια ευθεία γραμμή. Έχοντας διανύσει ήδη την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, παλεύει ακόμη με τις αναμνήσεις του φευγιού της μάνας του, με την χαμένη του αυτοεκτίμηση, με τις εμμονές και τις φοβίες του. Άλλωστε τελειώνει ποτέ η πάλη αυτή; Σε δεύτερο πλάνο η Έστερ, εξίσου μόνη, εξίσου κακοποιημένη, άπιστη...

Το Μάτι - Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ

«Το Μάτι» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ το δανείστηκα από το ηλεκτρονικό αναγνωστήριο της εθνικής βιβλιοθήκης Σάββατο απόγευμα. Το ξεκίνησα Σάββατο βράδυ και το ολοκλήρωσα Κυριακή απόγευμα. 152 σελίδες όλες και όλες, μαζί με την εισαγωγή και το επίμετρο. Πρόκειται όμως για ένα τεράστιο βιβλίο. Ομολογώ πως καταπιάνομαι πρώτη φορά με τον Ναμπόκοφ και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία. Βέβαια, πριν γράψω την ανάρτηση αυτή αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να το κάνω. Δεν είμαι «διαβασμένη» στο κεφάλαιο Ναμπόκοφ, δεν είμαι μυημένη στο έργο του. Μήπως προσπαθώ να καταπιαστώ με κάτι πολύ πάνω από εμένα; Αποφάσισα να το δοκιμάσω. Η έκδοση του Μεταιχμίου είναι φροντισμένη και ευχάριστη (στα μεγάλα βιβλιοπωλεία φαίνεται να είναι εξαντλημένο, το βιβλιο net λέει πως κυκλοφορεί). Στην αρχή του βιβλίου υπάρχει εισαγωγή που γράφεται από τον ίδιο τον συγγραφέα, μία εισαγωγή εξαιρετικά κατατοπιστική σχετικά με τον τίτλο του μυθιστορήματος – ο ίδιος ο Ναμπόκοφ το κατατάσσει στα μυθιστορήματα – με τους ήρωες του έργ...