Για τον Κάρβερ έχει γίνει πολύς λόγος τώρα τελευταία.
Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης
εμφανίζονται μπροστά μου συνεχώς φωτογραφίες με βιβλία του. Παρόλα αυτά, όταν
άνοιξα τη σελίδα γνωστού βιβλιοπωλείου για να βρω το επόμενο βιβλίο που θα
διαβάσω δεν έψαχνα κάποιο συγκεκριμένο. Έπεσε το μάτι μου σε μία μεγάλη έκπτωση,
όμως και η περιγραφή του βιβλίου έμοιαζε ενδιαφέρουσα. Έχω και μεγάλη αγάπη στα
διηγήματα, οπότε πήγα στο βιβλιοπωλείο και το πήρα.
Στο οπισθόφυλλο
αναφέρεται πως ο Κάρβερ είναι «ο φυσικός διάδοχος του πραγματικού μέντορά
του, του Άντον Τσέχοφ». Κάπως μεγαλεπήβολο ακούγεται όλο αυτό, σκέφτηκα.
Ανοίγω το βιβλίο. Στο εσώφυλλο διαβάζω λόγια του Κάρβερ «Όταν γράφω ένα
διήγημα κι υπάρχει κάποιος που συντονίζεται μ’ αυτό κατά κάποιον τρόπο, τότε
είμαι ευτυχισμένος. Τι άλλο να θελήσω; Είναι σημαντικό να κάνω αυτή τη δουλειά,
γιατί κάποιος τη χρειάζεται. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι.».
Τον έχω συμπαθήσει ήδη.
Το βιβλίο
αποτελείται από 17 διηγήματα, ένα από τα οποία φέρει τον τίτλο της συλλογής,
και 330 σελίδες συνολικά. Το διάβασα σε 3 μέρες, με πολύ χαλαρούς ρυθμούς,
αφήνοντας χρόνο και χώρο μεταξύ των διηγημάτων. Όλα τα διηγήματά του
περιστρέφονται γύρω από έναν θεματικό άξονα, την αγάπη. Η αγάπη σε όλες της τις
διαστάσεις, ο έρωτας που πολλές φορές καταλήγει στον θάνατο με τον έναν ή τον
άλλο τρόπο, η απιστία, ο αλκοολισμός, το ψάρεμα, το κυνήγι και ο χορός, ως
έκφραση αγάπης, είναι κάποια από τα μοτίβα που επαναλαμβάνονται.
Ο Κάρβερ έχει καταφέρει
μέσα στα διηγήματα του να μεταφέρει φέτες πραγματικής ζωής, είναι σα να κόβει
κομμάτια από την καθημερινότητα των ηρώων του και να μας τα περιγράφει, χωρίς
φιοριτούρες και λυρισμούς. Απλά, καθημερινά, χωρίς εξάρσεις, πολλές φορές χωρίς
εξήγηση. Διότι πολλές φορές οι ήρωές του αδυνατούν να κατανοήσουν τι τους συμβαίνει
ή η συνειδητοποίηση έρχεται άκαιρα και απροσδόκητα μετά από κάποιο,
φαινομενικά, ασήμαντο γεγονός. Άνθρωποι που παλεύουν με τον αλκοολισμό, τα συναισθήματά
τους και τα πάθη τους, που παραμένουν όμως πάντοτε οικείοι και μοιάζουν
αληθινοί. Το δίπολο έρωτας – θάνατος εμφανίζεται τακτικά. Το ερωτικό κυνήγι
καταλήγει σε θάνατο, ο θάνατος περιέχει μία μορφή σεξουαλικότητας, η ερωτική
απόρριψη οδηγεί σε δολοφονία. Έρωτας και θάνατος αλληλο-συμπλέκονται δημιουργώντας
μία αμφίδρομη σχέση, αφού ο έρωτας είναι επίσης αυτός που αποτρέπει το θάνατο.
Όσο προχωρά ο
αναγνώστης τις σελίδες ανακαλύπτει διαφορετικές εκφάνσεις της αγάπης. Άλλοτε
πρόκειται για την αγάπη μεταξύ δύο συντρόφων άλλοτε για την αγάπη μεταξύ γονιών
και παιδιών άλλοτε για την αγάπη μεταξύ φίλων. Αγάπες σύντομες, αγάπες μιας
ολόκληρης ζωής, αγάπες που μετατράπηκαν σε μίσος, αγάπες που σε εγκλωβίζουν και
σε πνίγουν. Παρηγοριά και στήριγμα σε όλα αυτά είναι το αλκοόλ, το φαγητό, οι Άλλοι,
ο χορός, το ψάρεμα, το κυνήγι.
Η αίσθηση που
μου άφησε το βιβλίο αυτό ήταν μάλλον γλυκόπικρη, όπως και οι ζωές των ηρώων. Ίσως
από όσα έχω ήδη αναφέρει, να θεωρηθεί πως πρόκειται για ένα βιβλίο θλιβερό, όμως
κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Πρόκειται για ένα βιβλίο που περιγράφει τη ζωή μας με
αξιοθαύμαστη κατανόηση και συμπόνια. Περιγράφει τις χαρές αλλά και τις ήττες, την
απελπισία και την ελπίδα. Ενδεχομένως να μην έχει άδικο ο Κάρβερ, ίσως να
είμαστε όλοι αρχάριοι στην αγάπη «“Τι ξέρει στ’ αλήθεια ο καθένας από μας για
την αγάπη;” είπε ο Χέρμπ, “θέλω να πω, εγώ εννοώ αυτό που έχω να πω και να με
συμπαθάτε που το λέω. Εμένα μου φαίνεται πως είμαστε όλοι αρχάριοι στην αγάπη.”».
Ρέιμοντ Κάρβερ |
Αρχάριοι | μετάφραση: Γιάννης Τζώρτζης | εκδόσεις Μεταίχμιο
Αν θέλετε να ενημερώνεστε για τις καινούργιες αναρτήσεις του blog μπορείτε να ακολουθήσετε/κάνετε like στη σελίδα Λογοτεχνία παντού στο facebook!