Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ηθογραφία

Ηθογραφία

Ως όρος της Ιστορίας της λογοτεχνίας η ηθογραφία δηλώνει την τάση της πεζογραφίας να αντλεί τα θέματά της από κοινωνίες της υπαίθρου κι από την κοινωνία και το περιβάλλον της αστικής γειτονιάς. Η τάση αυτή διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και επομένως εντάσσεται στο ρεύμα του ρεαλισμού και αργότερα του νατουραλισμού, χωρίς να λείπουν τα λυρικά και ποιητικά στοιχεία

Πιο συγκεκριμένα επικράτησε κατά την περίοδο 1880 – 1930.

Συνδέεται άμεσα με τη λογοτεχνική γενιά του 1880 και την ανάπτυξη του νεοελληνικού διηγήματος.

Χαρακτηριστικά ηθογραφικών κειμένων:

  • Πιστή παρουσίαση της ζωής στην ελληνική ύπαιθρο και στο ελληνικό χωριό.
  • Αναφορά στις τοπικές παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, τις συνήθειες, το χαρακτήρα και τη νοοτροπία του ελληνικού λαού.
  • Ήρωες είναι οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου. 
  • Έντονος λυρισμός.
  • Προσωπικά βιώματα.
  • Ο τόπος καταγωγής του πεζογράφου χρησιμοποιείται συχνά ως πλαίσιο στα έργα τους.

Παιδικοί αρραβώνες (1877)
Γύζης Νικόλαος
Λάδι σε μουσαμά, 103x155 εκ.

Η ηθογραφία είναι η ελληνική εκδοχή του ρεαλισμού και, ως ένα βαθμό, του νατουραλισμού.

Επηρεάστηκε από:

  • Το πνεύμα του θετικισμού
  • Την επιστήμη της λαογραφίας (αναπτύσσεται 1870 κ.εξ.)

Ο δρόμος για την ηθογραφία ανοίγει με το έργο του Δημήτριου Βικέλα Λουκής Λάρας (1879).

Η ηθογραφία γεννιέται πραγματικά με την προκήρυξη διαγωνισμού διηγήματος «με θέμα ελληνικό» από το περιοδικό Εστία.

Σημαντικοί εκπρόσωποι:

  • Γεώργιος Βιζυηνός
  • Γεώργιος Δροσίνης
  • Μιχαήλ Μητσάκης
  • Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
  • Κώστας Κρυστάλλης
  • Ανδρέας Καρκαβίτσας
  • Χρήστος Χρηστοβασίλης
  • Ιωάννης Κονδυλάκης
  • Γρηγόριος Ξενόπουλος
  • Γιάννης Βλαχογιάννης
  • Αργύρης Εφταλιώτης, κ.ά.

Το ηθογραφικό διήγημα αποτελεί την πρώτη συστηματική προσπάθεια για συγγραφή πεζών λογοτεχνικών έργων στη δημοτική γλώσσα και συνδέεται με το γλωσσικό ζήτημα.

Η ηθογραφία χρησιμοποιήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις για την καλλιέργεια του πατριωτισμού αλλά και για τη διάδοση ηθικοπλαστικών διδαγμάτων.


1. Ελένη Πολίτου-Μαρμαρινού | "Ηθογραφία" | Papyros-Larousse-Britannica  (τόμος 26)| Πάπυρος.

2. Λεξικό Λογοτεχνικών Όρων | Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων "Διόφαντος".


Αν θέλετε να ενημερώνεστε για τις καινούργιες αναρτήσεις του blog μπορείτε να ακολουθήσετε/κάνετε like στη σελίδα Λογοτεχνία παντού στο facebook!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελέφαντας - Ρέιμοντ Κάρβερ

Όταν πήγα να αγοράσω τους Αρχάριους του Κάρβερ, ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου και φίλος είπε πως θα πρέπει να διαβάσω οπωσδήποτε και τον Ελέφαντα .  Ολοκλήρωσα τους Αρχάριους . Ενθουσιάστηκα. Έγραψα για αυτό και τελικά παρήγγειλα και τον Ελέφαντα . Δεν έψαξα καν την περιγραφή του βιβλίου. Ήμουν σίγουρη πως θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο μέσα μου με το προηγούμενο. Πιάνοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο με τόσο αινιγματικό τίτλο συνήθως ξεκινάω τις εικασίες. Δε διαβάζω το οπισθόφυλλο, από φόβο μήπως μου αποκαλύψει τη σημασία του τίτλου. Η συλλογή διηγημάτων του Ρέιμοντ Κάρβερ, με τίτλο Ελέφαντας , είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Γιατί ελέφαντας αναρωτιόμουν και όσο προχωρούσα από το ένα διήγημα στο άλλο, τόσο πιο πολύ έπειθα τον εαυτό μου πως ο ελέφαντας είναι αυτό το βαρύ συναίσθημα που πλακώνει τους ανθρώπους για όσα βιώνουν στις ιστορίες αυτές. Ο Κάρβερ βέβαια με διέψευσε πανηγυρικά, η απάντηση ήρθε στο ομώνυμο διήγημα. Άλλωστε ο ελέφαντας δεν είναι απαραίτητο να σε πλακώσει με το βάρος του

Άλφρεντ & Έμιλυ - Ντόρις Λέσινγκ

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν κατάλαβα πώς έφτασε στα χέρια μου. Δεν είχα σκοπό να το αγοράσω, ούτε να αγοράσω βιβλία γενικώς εκείνη τη μέρα. Βρέθηκα στο παζάρι βιβλίου της Κοτζιά – πριν 2 ή 3 χρόνια – και απλώς μου τράβηξε την προσοχή. Δεν το πολυσκέφτηκα – η τιμή του ήταν εξαιρετική – και το αγόρασα. Το Άλφρεντ & Έμιλυ είναι το τελευταίο βιβλίο της Ντόρις Λέσινγκ, η οποία τιμήθηκε στα 87 της χρόνια (2007) με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στο έργο της αυτό μιλά για τη ζωή των γονιών της. Χωρίζει το βιβλίο σε δύο μέρη. Το πρώτο περιέχει μία φανταστική ιστορία με πρωταγωνιστές τους γονείς της, οι οποίοι ζουν όμως μία άλλη φανταστική ζωή που τους έδωσε η συγγραφέας. Το δεύτερο μέρος περιέχει τις αναμνήσεις της από τους γονείς της και από τη ζωή τους στη Βρετανική αποικία της Ζιμπάμπουε όπου μεγάλωσε. Για να είμαι ειλικρινής το πρώτο μέρος το βρήκα βαρετό. Μία ιστορία με πλούσιους και φτωχούς, με αστούς και επαρχιώτες, με φιλανθρωπίες και μουσικές βραδιές. Τίποτα ιδιαίτερο. Η Λέσινγκ έφτιαξ

Ιστορία δύο πόλεων - Τσαρλς Ντίκενς

"Ιστορία δύο πόλεων"  Τσαρλς Ντίκενς    Την «Ιστορία δύο πόλεων» τη «λιβάνιζα» καιρό τώρα. Ξεκίνησα να διαβάζω το πρωτότυπο κείμενο – ναι το αγγλικό – αλλά δεν τα κατάφερα. Αποφάσισα να αγοράσω την ελληνική μετάφραση. Δίλημμα πάλι, ποια έκδοση να προτιμήσω. Τελικά κατέληξα στην πιο πρόσφατη, αυτή του Ψυχογιού, και δεν το μετάνιωσα. Όμορφη έκδοση, αρκετά προσεγμένη, με μετάφραση που μου θύμισε πολύ το πρωτότυπο κείμενο, χωρίς να λείπουν βέβαια τα λάθη. Ξεκινάω λοιπόν και διαβάζω: " Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας, ήταν τα χρόνια της πίστης, ήταν τα χρόνια της δυσπιστίας, ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους, ήταν η Άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας, πηγαίναμε όλοι γραμμή για τον Παράδεισο, πηγαίναμε γραμμή όλοι προς την αντίθετη κατεύθυνση - κοντολογίς, η περίοδος εκείνη έμοιαζε τόσο πολύ με την τωρινή, που