Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τελικά πόσο γρήγορα μπορούμε να διαβάσουμε;

Τελικά πόσο γρήγορα μπορούμε να διαβάσουμε;


Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν κάποιοι να διαβάζουν τόσα βιβλία; Πόσες φορές έχουμε ρωτήσει φίλους βιβλιόφιλους «Μα καλά πόσο γρήγορα διαβάζεις;». Μήπως εγώ διαβάζω αργά; Μήπως θα μπορούσα να διαβάζω πιο γρήγορα;


Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ ένα διαδικτυακό σεμινάριο με θέμα
Learning how to learn. Μία από τις πολλές παραμέτρους που θίγει είναι αυτή της ταχύτητας ανάγνωσης. Όλο αυτό οδήγησε βεβαίως σε δαιδαλώδεις αναζητήσεις. Άρθρα, μελέτες και πολλές διαφορετικές προσωπικές απόψεις που συνέθεσαν μία πολυδιάστατη απάντηση.

Αρχικά είναι σημαντικό να κατανοήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μάτι. Θα προσπαθήσω να πω με απλά λόγια όσα κατάλαβα. Σύμφωνα με όσα διάβασα λοιπόν, το μάτι προκειμένου να διαβάσει, θα πρέπει να σταματήσει σε ένα μέρος του κειμένου, είναι σαν να κάνει μικρά άλματα από συλλαβή σε συλλαβή, από λέξη σε λέξη και ένα μεγάλο άλμα όταν αλλάζει σειρά. Αφού το μάτι κάνει κάμποσα μικρά άλματα, ο εγκέφαλος θα πρέπει να επεξεργαστεί τις πληροφορίες έτσι ώστε να κατανοήσουμε τι έχουμε δει-διαβάσει.


Σύμφωνα με τους ειδικούς λοιπόν είναι απίθανο το μάτι να μπορεί να διαβάσει πάνω από 500-600 λέξεις το λεπτό. Το μάτι χρειάζεται χρόνο εξαιτίας αυτής της μηχανικής διαδικασίας κίνησης αλλά και του χρόνου που χρειάζεται ο εγκέφαλος για να κατανοήσει την οπτική πληροφορία.

Βέβαια οι ειδικοί που ασχολούνται με τη γρήγορη ανάγνωση ισχυρίζονται ότι μπορούν προσπεράσουν αυτό το «πρόβλημα» συγκρατώντας περισσότερο οπτικές πληροφορίες σε κάθε κίνηση του ματιού. Αντί να διαβάζει κανείς δύο λέξεις σε κάθε «άλμα», μπορεί να επεξεργάζεται κάποιες σειρές. Φυσικά κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει εξαιτίας του τρόπου που λειτουργεί το μάτι και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλος και κατ’ επέκταση η μνήμη.

Πόσο γρήγορα διαβάζει όμως ο μέσος αναγνώστης; Η απάντηση είναι 200-400 λέξεις/λεπτό. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κανείς σχεδόν να διπλασιάσει την ταχύτητα ανάγνωσής του, αν δεχτούμε ότι το όριο είναι οι 600 λέξεις. Όμως, διπλασιάζοντας το ρυθμό μας μήπως επηρεάζουμε την ποιότητα κατανόησης; Μήπως όσοι διαβάζουν γρήγορα κατανοούν λιγότερα;

Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο εντόπισα αρκετές τεχνικές που υπόσχονται βελτίωση του χρόνου ανάγνωσης. Μία από αυτές ισχυριζόταν ότι θα πρέπει να αποφύγουμε το subvocalization, δηλαδή τη φωνή που ακούμε μέσα μας όταν διαβάζουμε. Οι ειδικοί της «γρήγορης ανάγνωσης» ισχυρίζονται ότι αυτή η φωνούλα καθυστερεί την ανάγνωση και αν μάθεις να τη βάζεις σε σίγαση και να αναγνωρίζεις τις λέξεις οπτικά, θα διαβάζεις πολύ πιο γρήγορα!

Όμως αυτή η εσωτερική φωνή είναι απαραίτητη για να διαβάζει κανείς σωστά και να κατανοεί όσα διαβάζει. Αν ωστόσο εκπαιδεύσουμε την εσωτερική φωνή να διαβάζει γρηγορότερα, μήπως τότε τα πράγματα θα βελτιωθούν; Η απάντηση είναι ναι!

Υπάρχει ακόμη ένα «κόλπο» για να διαβάζουμε γρηγορότερα. Συνηθίζαμε να το κάνουμε όταν πηγαίναμε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και σταδιακά το εγκαταλείψαμε. Ναι, είναι η συνήθεια να δείχνουμε τη σειρά που διαβάζουμε με το δάχτυλό μας ή με ένα μολύβι. Αυτή η τεχνική βοηθά στα «άλματα» του ματιού και επομένως δε χάνουμε χρόνο. Μία άλλη μελέτη μάλιστα ισχυρίζεται ότι το δάχτυλο ή το μολύβι λειτουργεί και ως «συσκευή ρυθμού».

Τέλος, φαίνεται πως είναι πολύ σημαντικό, προκειμένου να αυξήσουμε την ταχύτητα ανάγνωσής μας να έχουμε ρίξει μία γρήγορη ματιά στο κείμενο, πριν το διαβάσουμε αλλά και να ξέρουμε τι ψάχνουμε. Κάτι που δεν είναι τόσο χρήσιμο βέβαια στην περίπτωση που διαβάζουμε λογοτεχνία.

Φυσικά έκανα το πείραμα! Διαβάζοντας, χωρίς να δείχνω τις γραμμές, και κατανοώντας πλήρως το κείμενο διάβασα 228 λέξεις/λεπτό. Όταν στη συνέχεια επιχείρησα να διαβάσω χρησιμοποιώντας το μολύβι το σκορ μου αυξήθηκε σε 246 λέξεις/λεπτό!

Εσείς με τι ταχύτητα διαβάζετε;


Αν θέλετε να ενημερώνεστε για τις καινούργιες αναρτήσεις του blog μπορείτε να ακολουθήσετε/κάνετε like στη σελίδα Λογοτεχνία παντού στο facebook!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Βροχή - Ουίλλιαμ Σόμερσετ Μωμ

Η νουβέλα του Μωμ, «Βροχή», είναι υπόθεση ενός απογεύματος. Εκατό μικρές, αλλά απολαυστικές σελίδες, που θα σας κάνουν παρέα μαζί με τον καφέ σας, διότι τόσο θα χρειαστείτε για να το διαβάσετε. Θα ανασηκώσετε το φρύδι τακτικά και θα γελάσετε επίσης. Μοναδική προϋπόθεση, η απουσία θρησκευτικού φανατισμού. Η ιστορία έχει ως εξής, δύο ζευγάρια – ένας γιατρός, ένας ιεραπόστολος και οι σύζυγοί τους – ταξιδεύουν με πλοίο και προορισμό την Άπια, στα νησιά Σαμόα στον Νότιο Ειρηνικό. Αναγκάζονται να διακόψουν τα ταξίδι τους, καθώς υπάρχει υποψία επιδημίας ιλαράς, οπότε και παραμένουν στο Πάγκο-Πάγκο. Στο ίδιο πλοίο ταξίδευε μαζί τους και η Σέηντι, μία πόρνη, που αγαπά το γραμμόφωνο και τη συναναστροφή με ναύτες, και βρίσκει δωμάτιο στο ίδιο κατάλυμα με εκείνους. Ο ιεραπόστολος και η Σέηντι έρχονται σε ευθεία ρήξη, ενώ ο γιατρός παίζει το ρόλο του μεσολαβητή. Η κατάσταση γρήγορα εκρήγνυται και το τέλος επιβεβαιώνει τις υποψίες του αναγνώστη με τρόπο όμως ανατρεπτικό. Ο Μωμ αναπτύσσει τη νουβ...

Ο φάρος - Άλισον Μουρ

Ο Φάρος , η νουβέλα τ ης Άλισον Μουρ, διαβάζεται γρήγορα, χωρίς να σε κουράζει, χωρίς να σε κάνει να σκέφτεσαι που το πάει, χωρίς να θες να προσπεράσεις κομμάτια. Είναι τόσο όσο, και αυτό κατά τη γνώμη μου είναι τεράστιο προτέρημα για ένα λογοτεχνικό κείμενο.   Ο πρωταγωνιστής, ο κύριος Φουθ, έχει μόλις χωρίσει από τη σύζυγό του και αποφασίζει να κάνει ξανά το ταξίδι που είχε κάνει με τους γονείς του, πριν η μητέρα του τους εγκαταλείψει, αυτόν και τον πατέρα του. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα ήπιο, άχρωμο, που κανείς δε θυμάται και μάλλον δε θα λείψει και σε κανέναν. Ένα χαρακτήρα που γνωρίζουμε μέσα από την άποψη και τις αντιδράσεις των άλλων, μιας και ο ίδιος φαντάζει ανίσχυρος, σα μια ευθεία γραμμή. Έχοντας διανύσει ήδη την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, παλεύει ακόμη με τις αναμνήσεις του φευγιού της μάνας του, με την χαμένη του αυτοεκτίμηση, με τις εμμονές και τις φοβίες του. Άλλωστε τελειώνει ποτέ η πάλη αυτή; Σε δεύτερο πλάνο η Έστερ, εξίσου μόνη, εξίσου κακοποιημένη, άπιστη...

Τάλγκο - Βασίλης Αλεξάκης

Βράδυ καθημερινής. Στο  Youtube   παίζει κονσέρβα λίστα με  Whiskey  Blues , έχεις  μισοσβήσει  τα φώτα μήπως και κοιμηθείς μία φυσιολογική ώρα και ψάχνεις να βρεις ποιο βιβλίο θα ξεκινήσεις. Δε θες κάτι που θα σε ζορίσει ή θα σε προβληματίσει. Θες κάτι που να ρέει εύκολα. Να μην είναι πάλι ξένου  συγγραφέα  όμως, όλο ξένους διαβάζεις και  σίγουρα  υπάρχουν αξιόλογοι Έλληνες πεζογράφοι, που θα είχε ενδιαφέρον να γνωρίσεις τη γραφή τους. Κάπως έτσι ήταν η κατάσταση όταν αποφάσισα να διαβάσω το  Τάλγκο  του Βασίλη  Αλεξάκη . Σε κάποια συζήτηση είχε αναφερθεί πρόσφατα το όνομά του, είδα ότι το βιβλίο ήταν μικρό, δεν είχα διαβάσει κάτι άλλο δικό του, οπότε το αποφάσισα. Και δεν το μετάνιωσα!  Διαβάζεται απνευστί, σε παίρνει μαζί του και ζεις την ιστορία τους. Είναι άμεσο, καταιγιστικό και συνάμα σπαρακτικό.  Πρωταγωνίστρια η Ελένη. Μια γυναίκα που δεν κατάφερε να συμβιβαστεί στη ζωή της, ούτε στα προσωπικά της ούτε σ...