Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τελικά πόσο γρήγορα μπορούμε να διαβάσουμε;

Τελικά πόσο γρήγορα μπορούμε να διαβάσουμε;


Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν κάποιοι να διαβάζουν τόσα βιβλία; Πόσες φορές έχουμε ρωτήσει φίλους βιβλιόφιλους «Μα καλά πόσο γρήγορα διαβάζεις;». Μήπως εγώ διαβάζω αργά; Μήπως θα μπορούσα να διαβάζω πιο γρήγορα;


Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ ένα διαδικτυακό σεμινάριο με θέμα
Learning how to learn. Μία από τις πολλές παραμέτρους που θίγει είναι αυτή της ταχύτητας ανάγνωσης. Όλο αυτό οδήγησε βεβαίως σε δαιδαλώδεις αναζητήσεις. Άρθρα, μελέτες και πολλές διαφορετικές προσωπικές απόψεις που συνέθεσαν μία πολυδιάστατη απάντηση.

Αρχικά είναι σημαντικό να κατανοήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μάτι. Θα προσπαθήσω να πω με απλά λόγια όσα κατάλαβα. Σύμφωνα με όσα διάβασα λοιπόν, το μάτι προκειμένου να διαβάσει, θα πρέπει να σταματήσει σε ένα μέρος του κειμένου, είναι σαν να κάνει μικρά άλματα από συλλαβή σε συλλαβή, από λέξη σε λέξη και ένα μεγάλο άλμα όταν αλλάζει σειρά. Αφού το μάτι κάνει κάμποσα μικρά άλματα, ο εγκέφαλος θα πρέπει να επεξεργαστεί τις πληροφορίες έτσι ώστε να κατανοήσουμε τι έχουμε δει-διαβάσει.


Σύμφωνα με τους ειδικούς λοιπόν είναι απίθανο το μάτι να μπορεί να διαβάσει πάνω από 500-600 λέξεις το λεπτό. Το μάτι χρειάζεται χρόνο εξαιτίας αυτής της μηχανικής διαδικασίας κίνησης αλλά και του χρόνου που χρειάζεται ο εγκέφαλος για να κατανοήσει την οπτική πληροφορία.

Βέβαια οι ειδικοί που ασχολούνται με τη γρήγορη ανάγνωση ισχυρίζονται ότι μπορούν προσπεράσουν αυτό το «πρόβλημα» συγκρατώντας περισσότερο οπτικές πληροφορίες σε κάθε κίνηση του ματιού. Αντί να διαβάζει κανείς δύο λέξεις σε κάθε «άλμα», μπορεί να επεξεργάζεται κάποιες σειρές. Φυσικά κάτι τέτοιο δε μπορεί να γίνει εξαιτίας του τρόπου που λειτουργεί το μάτι και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο εγκέφαλος και κατ’ επέκταση η μνήμη.

Πόσο γρήγορα διαβάζει όμως ο μέσος αναγνώστης; Η απάντηση είναι 200-400 λέξεις/λεπτό. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί κανείς σχεδόν να διπλασιάσει την ταχύτητα ανάγνωσής του, αν δεχτούμε ότι το όριο είναι οι 600 λέξεις. Όμως, διπλασιάζοντας το ρυθμό μας μήπως επηρεάζουμε την ποιότητα κατανόησης; Μήπως όσοι διαβάζουν γρήγορα κατανοούν λιγότερα;

Με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο εντόπισα αρκετές τεχνικές που υπόσχονται βελτίωση του χρόνου ανάγνωσης. Μία από αυτές ισχυριζόταν ότι θα πρέπει να αποφύγουμε το subvocalization, δηλαδή τη φωνή που ακούμε μέσα μας όταν διαβάζουμε. Οι ειδικοί της «γρήγορης ανάγνωσης» ισχυρίζονται ότι αυτή η φωνούλα καθυστερεί την ανάγνωση και αν μάθεις να τη βάζεις σε σίγαση και να αναγνωρίζεις τις λέξεις οπτικά, θα διαβάζεις πολύ πιο γρήγορα!

Όμως αυτή η εσωτερική φωνή είναι απαραίτητη για να διαβάζει κανείς σωστά και να κατανοεί όσα διαβάζει. Αν ωστόσο εκπαιδεύσουμε την εσωτερική φωνή να διαβάζει γρηγορότερα, μήπως τότε τα πράγματα θα βελτιωθούν; Η απάντηση είναι ναι!

Υπάρχει ακόμη ένα «κόλπο» για να διαβάζουμε γρηγορότερα. Συνηθίζαμε να το κάνουμε όταν πηγαίναμε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και σταδιακά το εγκαταλείψαμε. Ναι, είναι η συνήθεια να δείχνουμε τη σειρά που διαβάζουμε με το δάχτυλό μας ή με ένα μολύβι. Αυτή η τεχνική βοηθά στα «άλματα» του ματιού και επομένως δε χάνουμε χρόνο. Μία άλλη μελέτη μάλιστα ισχυρίζεται ότι το δάχτυλο ή το μολύβι λειτουργεί και ως «συσκευή ρυθμού».

Τέλος, φαίνεται πως είναι πολύ σημαντικό, προκειμένου να αυξήσουμε την ταχύτητα ανάγνωσής μας να έχουμε ρίξει μία γρήγορη ματιά στο κείμενο, πριν το διαβάσουμε αλλά και να ξέρουμε τι ψάχνουμε. Κάτι που δεν είναι τόσο χρήσιμο βέβαια στην περίπτωση που διαβάζουμε λογοτεχνία.

Φυσικά έκανα το πείραμα! Διαβάζοντας, χωρίς να δείχνω τις γραμμές, και κατανοώντας πλήρως το κείμενο διάβασα 228 λέξεις/λεπτό. Όταν στη συνέχεια επιχείρησα να διαβάσω χρησιμοποιώντας το μολύβι το σκορ μου αυξήθηκε σε 246 λέξεις/λεπτό!

Εσείς με τι ταχύτητα διαβάζετε;


Αν θέλετε να ενημερώνεστε για τις καινούργιες αναρτήσεις του blog μπορείτε να ακολουθήσετε/κάνετε like στη σελίδα Λογοτεχνία παντού στο facebook!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ελέφαντας - Ρέιμοντ Κάρβερ

Όταν πήγα να αγοράσω τους Αρχάριους του Κάρβερ, ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου και φίλος είπε πως θα πρέπει να διαβάσω οπωσδήποτε και τον Ελέφαντα .  Ολοκλήρωσα τους Αρχάριους . Ενθουσιάστηκα. Έγραψα για αυτό και τελικά παρήγγειλα και τον Ελέφαντα . Δεν έψαξα καν την περιγραφή του βιβλίου. Ήμουν σίγουρη πως θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο μέσα μου με το προηγούμενο. Πιάνοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο με τόσο αινιγματικό τίτλο συνήθως ξεκινάω τις εικασίες. Δε διαβάζω το οπισθόφυλλο, από φόβο μήπως μου αποκαλύψει τη σημασία του τίτλου. Η συλλογή διηγημάτων του Ρέιμοντ Κάρβερ, με τίτλο Ελέφαντας , είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Γιατί ελέφαντας αναρωτιόμουν και όσο προχωρούσα από το ένα διήγημα στο άλλο, τόσο πιο πολύ έπειθα τον εαυτό μου πως ο ελέφαντας είναι αυτό το βαρύ συναίσθημα που πλακώνει τους ανθρώπους για όσα βιώνουν στις ιστορίες αυτές. Ο Κάρβερ βέβαια με διέψευσε πανηγυρικά, η απάντηση ήρθε στο ομώνυμο διήγημα. Άλλωστε ο ελέφαντας δεν είναι απαραίτητο να σε πλακώσει με το βάρος του

Άλφρεντ & Έμιλυ - Ντόρις Λέσινγκ

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν κατάλαβα πώς έφτασε στα χέρια μου. Δεν είχα σκοπό να το αγοράσω, ούτε να αγοράσω βιβλία γενικώς εκείνη τη μέρα. Βρέθηκα στο παζάρι βιβλίου της Κοτζιά – πριν 2 ή 3 χρόνια – και απλώς μου τράβηξε την προσοχή. Δεν το πολυσκέφτηκα – η τιμή του ήταν εξαιρετική – και το αγόρασα. Το Άλφρεντ & Έμιλυ είναι το τελευταίο βιβλίο της Ντόρις Λέσινγκ, η οποία τιμήθηκε στα 87 της χρόνια (2007) με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στο έργο της αυτό μιλά για τη ζωή των γονιών της. Χωρίζει το βιβλίο σε δύο μέρη. Το πρώτο περιέχει μία φανταστική ιστορία με πρωταγωνιστές τους γονείς της, οι οποίοι ζουν όμως μία άλλη φανταστική ζωή που τους έδωσε η συγγραφέας. Το δεύτερο μέρος περιέχει τις αναμνήσεις της από τους γονείς της και από τη ζωή τους στη Βρετανική αποικία της Ζιμπάμπουε όπου μεγάλωσε. Για να είμαι ειλικρινής το πρώτο μέρος το βρήκα βαρετό. Μία ιστορία με πλούσιους και φτωχούς, με αστούς και επαρχιώτες, με φιλανθρωπίες και μουσικές βραδιές. Τίποτα ιδιαίτερο. Η Λέσινγκ έφτιαξ

Ιστορία δύο πόλεων - Τσαρλς Ντίκενς

"Ιστορία δύο πόλεων"  Τσαρλς Ντίκενς    Την «Ιστορία δύο πόλεων» τη «λιβάνιζα» καιρό τώρα. Ξεκίνησα να διαβάζω το πρωτότυπο κείμενο – ναι το αγγλικό – αλλά δεν τα κατάφερα. Αποφάσισα να αγοράσω την ελληνική μετάφραση. Δίλημμα πάλι, ποια έκδοση να προτιμήσω. Τελικά κατέληξα στην πιο πρόσφατη, αυτή του Ψυχογιού, και δεν το μετάνιωσα. Όμορφη έκδοση, αρκετά προσεγμένη, με μετάφραση που μου θύμισε πολύ το πρωτότυπο κείμενο, χωρίς να λείπουν βέβαια τα λάθη. Ξεκινάω λοιπόν και διαβάζω: " Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας, ήταν τα χρόνια της πίστης, ήταν τα χρόνια της δυσπιστίας, ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους, ήταν η Άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας, πηγαίναμε όλοι γραμμή για τον Παράδεισο, πηγαίναμε γραμμή όλοι προς την αντίθετη κατεύθυνση - κοντολογίς, η περίοδος εκείνη έμοιαζε τόσο πολύ με την τωρινή, που