Λογοτεχνία Παντού

Για τον Κάρβερ έχει γίνει πολύς λόγος τώρα τελευταία.  Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανίζονται μπροστά μου συνεχώς φωτογραφίες με βιβλία του. Παρόλα αυτά, όταν άνοιξα τη σελίδα γνωστού βιβλιοπωλείου για να βρω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω δεν έψαχνα κάποιο συγκεκριμένο. Έπεσε το μάτι μου σε μία μεγάλη έκπτωση, όμως και η περιγραφή του βιβλίου έμοιαζε ενδιαφέρουσα. Έχω και μεγάλη αγάπη στα διηγήματα, οπότε πήγα στο βιβλιοπωλείο και το πήρα. Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται πως ο Κάρβερ είναι « ο φυσικός διάδοχος του πραγματικού μέντορά του, του Άντον Τσέχοφ ». Κάπως μεγαλεπήβολο ακούγεται όλο αυτό, σκέφτηκα. Ανοίγω το βιβλίο. Στο εσώφυλλο διαβάζω λόγια του Κάρβερ « Όταν γράφω ένα διήγημα κι υπάρχει κάποιος που συντονίζεται μ’ αυτό κατά κάποιον τρόπο, τότε είμαι ευτυχισμένος. Τι άλλο να θελήσω; Είναι σημαντικό να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί κάποιος τη χρειάζεται. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι .». Τον έχω συμπαθήσει ήδη. Το βιβλίο αποτελείται από 17 διηγήματα, ένα

Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να διαβάσω Στίβεν Κίνγκ. Έψαχνα να βρω λοιπόν ένα βιβλίο του που να ταιριάζει κάπως στη διάθεσή μου. Διάλεξα το 22/11/63 λόγω του χρονικού πλαισίου του. Διαδραματίζεται στην Αμερική του 1960 και αναφέρεται στη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Φωτογραφία από το getliterary Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να γυρίσει πίσω στο χρόνο και να διορθώσει τη δολοφονία του Κένεντι, αφού έχει πεισθεί πως, αν αυτή αποφευχθεί, ο σημερινός κόσμος θα είναι καλύτερος. Πρωταγωνιστής και αφηγητής είναι ένα. Όλη η ιστορία είναι δοσμένη μέσα από τη ματιά του Τζέικ Έπινγκ (ή Τζορτζ Άμπερσον) ενός καθηγητή φιλολόγου που αφήνει την σχεδόν βαρετή ως τότε ζωή του για να γίνει ένας ταξιδιώτης του χρόνου και να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Στην πορεία βέβαια κατανοεί πως «το παρελθόν είναι αρμονικό, δε θέλει να αλλάξει» και για αυτό του βάζει εμπόδια. Κατανοεί επίσης ότι το φαινόμενο της πεταλούδας δημιουργεί πληθώρα αλλαγών σε κάθε τι που αλλάζει εκείνο

Ψάχνοντας στη βιβλιοθήκη που βρίσκεται στο πατρικό μου σπίτι για το επόμενό μου ανάγνωσμα, βρήκα μια σκληρόδετη έκδοση με τίτλο "Παιδικά Διηγήματα" Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδόσεις Άγκυρα, 1989. Το βιβλίο ήταν φθαρμένο εσωτερικά, αφού ως παιδί το διάβαζα συχνά. Και το διάβαζα κατά κύριο λόγο τα Χριστούγεννα, παρόλο που, όπως ανακάλυψα αρκετές ώρες αργότερα, στη βιβλιοθήκη υπήρχε και έκδοση με τα διηγήματά  του  που αναφέρονται στις γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Ξεφυλλίζοντας τα «Παιδικά Διηγήματα» συνειδητοποίησα βεβαίως πως είχαν αποδοθεί στη δημοτική, έτσι ώστε να μπορεί ένα παιδί δημοτικού να τα διαβάσει. Συνέχισα να ξεφυλλίζω και έπεσα πάνω στο διήγημα «Της Κοκκόνας το σπίτι». Το θυμόμουν αυτό! Άρχισα να το διαβάζω ξανά. Όμως στην απόδοση το παπαδιαμαντικό κείμενο έχανε τη μαγεία του. Το αναζήτησα και αποφάσισα να το παραθέσω. Μαζί με το κείμενο εντόπισα και ένα βίντεο με την ανάγνωση του κειμένου. Τῆς κοκόνας τὸ σπίτι Συγγραφέας: Αλέξανδρ

Τελικά πόσο γρήγορα μπορούμε να διαβάσουμε; Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν κάποιοι να διαβάζουν τόσα βιβλία; Πόσες φορές έχουμε ρωτήσει φίλους βιβλιόφιλους  «Μα καλά πόσο γρήγορα διαβάζεις;». Μήπως εγώ διαβάζω αργά; Μήπως θα μπορούσα να διαβάζω πιο γρήγορα; Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ ένα διαδικτυακό σεμινάριο με θέμα Learning how to learn . Μία από τις πολλές παραμέτρους που θίγει είναι αυτή της ταχύτητας ανάγνωσης. Όλο αυτό οδήγησε βεβαίως σε δαιδαλώδεις αναζητήσεις. Άρθρα, μελέτες και πολλές διαφορετικές προσωπικές απόψεις που συνέθεσαν μία πολυδιάστατη απάντηση. Αρχικά είναι σημαντικό να κατανοήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το μάτι. Θα προσπαθήσω να πω με απλά λόγια όσα κατάλαβα. Σύμφωνα με όσα διάβασα λοιπόν, το μάτι προκειμένου να διαβάσει, θα πρέπει να σταματήσει σε ένα μέρος του κειμένου, είναι σαν να κάνει μικρά άλματα από συλλαβή σε συλλαβή, από λέξη σε λέξη και ένα μεγάλο άλμα όταν αλλάζει σειρά. Αφού το μάτι κάνει κάμποσα μικρά άλ

9 Αγαπημένα Βιβλία του 2020 Σε λίγες μέρες το 2020 θα φύγει. Αυτή τη χρονιά πέρασα πολλές ώρες στο σπίτι και ως εκ τούτου διάβασα πολλά βιβλία. Πολλά αξιόλογα βιβλία. Είχε και κάτι θετικό επομένως! Ανάμεσά τους ξεχώρισα τα παρακάτω εννιά, στα οποία θα κάνω μία σύντομη αναφορά. Διαβάζοντας κρατάω πάντα αποσπάσματα, τα οποία θα παραθέσω επίσης! Incidental Comics by Grant Snider Άνθρωποι και ποντίκια - Τζον Στάινμπεκ Το διάβασα στην προηγούμενη καραντίνα, σύμφωνα με το Goodreads τον Απρίλιο. Νομίζω είναι από τα βιβλία που θα ξαναδιάβαζα ευχάριστα, όπως και πολλά άλλα της λίστας βέβαια. Ένα βιβλίο σύντομο, που ρέει ευχάριστα και μετατρέπεται σταδιακά σε γροθιά στο στομάχι. Μια ανθρώπινη ιστορία για τα όνειρα που τελικά διαψεύστηκαν. « Μου 'τυχε να το δω πολλές φορές. Ένας άνθρωπος κουβεντιάζει μ' έναν άλλο, κι είτε τον προσέχει και τον καταλαβαίνει ο άλλος είτε όχι, δεν κάνει καμία διαφορά .» Η πτώση - Αλμπέρ Καμύ Άλλο ένα σύντομο βιβλίο που τάραξε όμως τη μονοτονί

«Το Μάτι» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ το δανείστηκα από το ηλεκτρονικό αναγνωστήριο της εθνικής βιβλιοθήκης Σάββατο απόγευμα. Το ξεκίνησα Σάββατο βράδυ και το ολοκλήρωσα Κυριακή απόγευμα. 152 σελίδες όλες και όλες, μαζί με την εισαγωγή και το επίμετρο. Πρόκειται όμως για ένα τεράστιο βιβλίο. Ομολογώ πως καταπιάνομαι πρώτη φορά με τον Ναμπόκοφ και σίγουρα δε θα είναι η τελευταία. Βέβαια, πριν γράψω την ανάρτηση αυτή αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να το κάνω. Δεν είμαι «διαβασμένη» στο κεφάλαιο Ναμπόκοφ, δεν είμαι μυημένη στο έργο του. Μήπως προσπαθώ να καταπιαστώ με κάτι πολύ πάνω από εμένα; Αποφάσισα να το δοκιμάσω. Η έκδοση του Μεταιχμίου είναι φροντισμένη και ευχάριστη (στα μεγάλα βιβλιοπωλεία φαίνεται να είναι εξαντλημένο, το βιβλιο net λέει πως κυκλοφορεί). Στην αρχή του βιβλίου υπάρχει εισαγωγή που γράφεται από τον ίδιο τον συγγραφέα, μία εισαγωγή εξαιρετικά κατατοπιστική σχετικά με τον τίτλο του μυθιστορήματος – ο ίδιος ο Ναμπόκοφ το κατατάσσει στα μυθιστορήματα – με τους ήρωες του έργ

Το βιβλίο του Ρομπέρτο Μπολάνιο «Οι άγριοι ντετέκτιβ» δεν το διάβασα πρόσφατα, για την ακρίβεια το διάβασα πριν ένα χρόνο. Ψάχνοντας το σημειωματάριό μου – από αυτά τα σημειωματάρια που γράφεις μέσα ακαδημαϊκές σημειώσεις και μετά συνταγές για κέικ – για σημειώσεις σχετικά με τη διπλωματική μου βρήκα λίγες σημειώσεις που κράτησα αφού το διάβασα. Και κράτησα σημειώσεις επειδή είναι ΒΙΒΛΙΑΡΑ, το λέω προκαταβολικά και θα το πω όσες φορές χρειαστεί. Είναι από τα λίγα βιβλία που, παρά τις 700+ σελίδες του, διάβασα με αμείωτο ενδιαφέρον και όταν το τελείωσα δεν πίστευα ότι κρατούσα στα χέρια μου ένα τόσο εντυπωσιακό έργο. Έγραφα στο σημειωματάριο: Διαβάζοντας τη συλλεκτική έκδοση "Οι άγριοι ντετέκτιβ"  «Μία ιστορία που περιστρέφεται γύρω από την ποίηση και πιο συγκεκριμένα γύρω από μία ομάδα ποιητών που αυτοπροσδιορίζονται ως ενστικτορεαλιστές. Η ιστορία διαδραματίζεται μεταξύ 1975 και 1996 στην πόλη του Μεξικού αλλά και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης και της Αφρικής. Χωρίζεται σε

Με το βιβλίο του Χανς Φάλαντα «Και τώρα, ανθρωπάκο;» είχα αναπτύξει ένα φλερτ εδώ και χρόνια. Το γυρόφερνα, αλλά πάντα κάτι δεν πήγαινε σωστά. Αρχικά αναρωτήθηκα ποια έκδοση να αγοράσω. Πάντα το ίδιο πρόβλημα με τα κλασικά κείμενα… Πήγα λοιπόν στο βιβλιοπωλείο να δω από κοντά τις εκδόσεις. Η μία που κοίταξα είχε γράμματα-ψείρες (έχουμε και υπερμετρωπία ρε παιδιά), η άλλη είχε καλύτερη γραμματοσειρά, αλλά πάλι κάτι δε μου άρεσε. Παραιτήθηκα.  Επανήλθα Διαβάζοντας "Και τώρα, ανθρωπάκο;" σε e-book μετά από καιρό έχοντας αποφασίσει να δοκιμάσω την τύχη μου με το e - book . Φανταστική ιδέα! Μεγαλώνεις τη γραμματοσειρά όσο θέλεις. Ξεκινάω και μετά από λίγες ώρες το παρατάω. Με εκνευρίζει ο Πίνεμπεργκ. Μα τι ανθρωπάκος Θεέ μου! Μετά από δύο χρόνια λοιπόν ξανάρχισα να διαβάζω το βιβλίο, που είχα κάποτε παρατήσει, σκεπτόμενη πως ο Φάλαντα είχε πετύχει το στόχο του. Έφτιαξε έναν χαρακτήρα, έναν ανθρωπάκο, τόσο επιτυχημένο, ικανό να με εκνευρίσει με τη μιζέρια του. Μάλλον πλέον ήταν ο

"Ιστορία δύο πόλεων"  Τσαρλς Ντίκενς    Την «Ιστορία δύο πόλεων» τη «λιβάνιζα» καιρό τώρα. Ξεκίνησα να διαβάζω το πρωτότυπο κείμενο – ναι το αγγλικό – αλλά δεν τα κατάφερα. Αποφάσισα να αγοράσω την ελληνική μετάφραση. Δίλημμα πάλι, ποια έκδοση να προτιμήσω. Τελικά κατέληξα στην πιο πρόσφατη, αυτή του Ψυχογιού, και δεν το μετάνιωσα. Όμορφη έκδοση, αρκετά προσεγμένη, με μετάφραση που μου θύμισε πολύ το πρωτότυπο κείμενο, χωρίς να λείπουν βέβαια τα λάθη. Ξεκινάω λοιπόν και διαβάζω: " Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας, ήταν τα χρόνια της πίστης, ήταν τα χρόνια της δυσπιστίας, ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους, ήταν η Άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας, πηγαίναμε όλοι γραμμή για τον Παράδεισο, πηγαίναμε γραμμή όλοι προς την αντίθετη κατεύθυνση - κοντολογίς, η περίοδος εκείνη έμοιαζε τόσο πολύ με την τωρινή, που