Λογοτεχνία Παντού

Η νουβέλα του Μωμ, «Βροχή», είναι υπόθεση ενός απογεύματος. Εκατό μικρές, αλλά απολαυστικές σελίδες, που θα σας κάνουν παρέα μαζί με τον καφέ σας, διότι τόσο θα χρειαστείτε για να το διαβάσετε. Θα ανασηκώσετε το φρύδι τακτικά και θα γελάσετε επίσης. Μοναδική προϋπόθεση, η απουσία θρησκευτικού φανατισμού. Η ιστορία έχει ως εξής, δύο ζευγάρια – ένας γιατρός, ένας ιεραπόστολος και οι σύζυγοί τους – ταξιδεύουν με πλοίο και προορισμό την Άπια, στα νησιά Σαμόα στον Νότιο Ειρηνικό. Αναγκάζονται να διακόψουν τα ταξίδι τους, καθώς υπάρχει υποψία επιδημίας ιλαράς, οπότε και παραμένουν στο Πάγκο-Πάγκο. Στο ίδιο πλοίο ταξίδευε μαζί τους και η Σέηντι, μία πόρνη, που αγαπά το γραμμόφωνο και τη συναναστροφή με ναύτες, και βρίσκει δωμάτιο στο ίδιο κατάλυμα με εκείνους. Ο ιεραπόστολος και η Σέηντι έρχονται σε ευθεία ρήξη, ενώ ο γιατρός παίζει το ρόλο του μεσολαβητή. Η κατάσταση γρήγορα εκρήγνυται και το τέλος επιβεβαιώνει τις υποψίες του αναγνώστη με τρόπο όμως ανατρεπτικό. Ο Μωμ αναπτύσσει τη νουβ

Υπόθεση Kafka on the Shore ή αλλιώς Ο Κάφκα στην ακτή είναι ο τίτλος του βιβλίου που περιστρέφεται γύρω από την ιστορία ενός 16χρονου αγοριού, του Κάφκα Ταμούρα, που το σκάει από το σπίτι του ψάχνοντας να βρει τη μητέρα και την αδερφή του. Στο βιβλίο εμφανίζονται και άλλοι ήρωες, όπως ο Νακάτα, ένας ηλικιωμένος κύριος που μιλά με τις γάτες, ο Χοσίνο, ένας νέος έτοιμος να ακολουθήσει την περιπέτεια, το αγόρι με το όνομα Κοράκι, ο Οσίμα, βιβλιοθηκάριος και πάντα βοηθός στα δύσκολα και πολλοί άλλοι. Όλοι συνεπικουρούν στο ταξίδι ενηλικίωσης του Κάφκα, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το πεπρωμένο του, να ανακαλύψει τον εαυτό του και να ακολουθήσει μία νέα πορεία. Διάρθρωση Ο Μουρακάμι επιλέγει να χτίσει το βιβλίο του ξεκινώντας από 4 διαφορετικές ιστορίες που με το πέρασμα των σελίδων πλησιάζουν όλο και περισσότερο μεταξύ τους, γίνονται δύο και εν τέλει μία. Σε κάθε κεφάλαιο αφηγείται μία ιστορία που καλύπτει διαφορετικές χρονικές περιόδους, τόσο του παρελθόντος όσο και του

Το βιβλίο αυτό το πέτυχα σε ένα γνωστό λογαριασμό στο Instagram , ξέρετε αυτόν τον λογαριασμό που βγάζουμε φωτογραφία τα μπουτάκια μας και τα βιβλία μας μαζί. Το διάβασα εξ ολοκλήρου στην παραλία και ομολογώ πως η παρέα του ήταν ενδιαφέρουσα. «Το "Ανάσκελα" είναι μια συλλογή διηγημάτων με φαντάσματα, μέντιουμ, μια ερωμένη παθιασμένη με τον ήχο κουρδίσματος της άρπας, έφηβες που πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα είναι φυτά, φυλακισμένους σε γκούλαγκ και ανθρωποφάγες εκκλησίες. Μέσα από αυτές τις τρυφερές και συνάμα γκροτέσκ ιστορίες, οι χαρακτήρες αναρωτιούνται για τα σώματα που τους δόθηκαν και για την ίδια τη ζωή.» Η παραπάνω παρουσίαση, που προέρχεται από το οπισθόφυλλο του βιβλίου, θα έλεγα πως το αδικεί. Ναι μεν, αλλά. Όλα αυτά θα τα βρείτε σίγουρα σε αυτή τη συλλογή, αλλά θα βρείτε και πολλά άλλα που δρουν λιγότερο επιδερμικά. Ιστορίες που τις διαβάζεις λαίμαργα και φτάνοντας στο τέλος, παγώνεις. Όχι γιατί το τέλος τους είναι τρομακτικό, αλλά γιατί αυτό που έχουν να

Το Σκοτεινό νερό του Νικόλα Πουλιέζε είναι το μοναδικό βιβλίο που μόλις το τελείωσα το ξανάπιασα από την αρχή, και αυτό διότι ήθελα να δω πιο ολοκληρωμένα τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο. Ένα βιβλίο που με «έχασε» με τον πρόλογό του, αλλά με «κέρδισε» ξανά, σταδιακά μέχρι το τέλος του. Όλη η υπόθεση του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από τέσσερις ημέρες βροχής στη Νάπολη. Τέσσερις μέρες που επηρεάζουν τη ζωή και την ψυχοσύνθεση των κατοίκων της, οι οποίοι περιμένουν να συμβεί κάτι συγκλονιστικό. Δεν υπάρχει πλοκή, μην περιμένετε να βρείτε σε αυτό μία ολοκληρωμένη ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα ορόσημο χρονικό, η αρχή και το τέλος της βροχής. Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα αν υπάρχει πρωταγωνιστής, ο πρόλογος υποδεικνύει ότι αυτός είναι ο Αντρεόλι Κάρλο, το ίδιο και το γεγονός πως η ιστορία του επανέρχεται ανάμεσα στις άλλες ιστορίες, όμως το βιβλίο απαρτίζεται από μία σειρά ιστοριών με διαφορετικούς ήρωες. Μοιάζει σχεδόν με συρραφή διηγημάτων που έχουν όμως μεταξύ τους κοινά στ

Αυτό το βιβλίο δεν το διάλεξα εγώ. Το διάλεξαν από μία λέσχη ανάγνωσης την οποία αποφάσισα να παρακολουθήσω. Δεν το μετάνιωσα, η επιλογή τους με εξέπληξε. Ευχάριστα. Πρόκειται για ένα βιβλίο μικρό, αλλά καθηλωτικό. Περίπου 110 σελίδες στις οποίες η Φλερ Γιέγκι κατάφερε να με βάλει μέσα στον κόσμο της. Πρόκειται για μία ιστορία ζωής, δοσμένη μέσα σε λίγες αράδες. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς παραγεμίσματα. Απλά, λιτά, απέριττα. Ολόκληρο το βιβλίο διαπνέεται από τρεις έννοιες: μοναξιά, ψυχρότητα, αποστασιοποίηση. Το Προλετέρκα είναι ένα κρουαζιερόπλοιο μέσα στο οποίο η νεαρή πρωταγωνίστρια περνά δύο βδομάδες με τον πατέρα της. Έναν πατέρα άρρωστο, ψυχρό, απόμακρο, που δε ζει μαζί της, που δε ζει με τη μητέρα της. Ούτε εκείνη ζει με τη μητέρα της. Ακόμη και όταν ζει με τη γιαγιά της, ζει σαν ξένη. Οι γονείς της είναι δύο ξένοι. Κρύβονται πίσω από τον καθωσπρεπισμό και την μοναχικότητά τους. Σταδιακά θα καταλάβει πως αυτές οι λίγες μέρες είναι η μοναδική της ευκαιρία να τον γνωρίσει. Μοιάζει

Πόσες φορές έχουμε ορίσει ένα στόχο και τελικά δεν τον πέτυχαμε; Πόσες φορές τα παρατήσαμε πολύ γρήγορα έχοντας τη βεβαιότητα πως δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιος είναι λόγος που αποθαρρύνεται κανείς εύκολα; Οι απαντήσεις μπορεί να ποικίλουν, όμως μία από τις έννοιες που μπορεί να ρίξει φως στους προβληματισμούς αυτούς είναι αυτή της αυτο-αποτελεσματικότητας ( self - efficacy ). Ως αυτο-αποτελεσματικότητα ο Bandura ορίζει την υποκειμενική πίστη των ανθρώπων στις ικανότητές τους να οργανώσουν και να εκτελέσουν μία σειρά δράσεων, που είναι απαραίτητες για την επίτευξη της επιθυμητής απόδοσης. Η αυτο-αποτελεσματικότητα επηρεάζει το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται, σκέφτονται, κινητοποιούν τον εαυτό τους και συμπεριφέρονται. Οι άνθρωποι που έχουν ισχυρή αίσθηση αποτελεσματικότητας καταφέρνουν να ολοκληρώσουν περισσότερα επιτεύγματα και απολαμβάνουν το ευ ζην. Φέρουν εις πέρας δύσκολες εργασίες και θέτουν στους εαυτούς τους υψηλούς στόχους και προκλήσεις. Επανέρχοντ

Παλεύω να γράψω αυτό το κείμενο από το πρωί. Η ώρα έχει πάει 19:30, η συγκέντρωσή μου είναι σχεδόν ανύπαρκτη πλέον, και επιτέλους κάθομαι να γράψω. Σήμερα θα μιλήσω για το βιβλίο Ο Πότης του Χανς Φάλαντα, το οποίο μου κάνει παρέα από το Πάσχα (δε διαβάζω-δεν προλαβαίνω-όταν προλαβαίνω, δεν αντέχω!). Με τον Φάλαντα είμαστε παλιοί γνώριμοι, είχα γράψει σε αυτό το blog για το Και τώρα, ανθρωπάκο ;, δε με είχε απογοητεύσει άλλοτε, δε με απογοήτευσε ούτε τώρα. Όπως διαπίστωσα λοιπόν και την προηγούμενη φορά, ο συγγραφέας αυτός έχει την ικανότητα να διαγράφει με κάθε λεπτομέρεια τους χαρακτήρες του. Σε αυτό το βιβλίο του μάλιστα, είναι λες και κάνει εξάσκηση, αφού όχι μόνο έχουμε την απόλυτη σκιαγράφηση του κεντρικού χαρακτήρα του και αφηγητή, αλλά παραθέτει και πληθώρα διεισδυτικών περιγραφών από ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του μέσα στη φυλακή και το άσυλο. Είναι αξιοσημείωτο βέβαια πως το βιβλίο αυτό το έγραψε ο συγγραφέας, όταν βρισκόταν και ο ίδιος μέσα σε άσυλο εξαιτίας καταχρήσ