Λογοτεχνία Παντού

Πόσες φορές έχουμε ορίσει ένα στόχο και τελικά δεν τον πέτυχαμε; Πόσες φορές τα παρατήσαμε πολύ γρήγορα έχοντας τη βεβαιότητα πως δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιος είναι λόγος που αποθαρρύνεται κανείς εύκολα; Οι απαντήσεις μπορεί να ποικίλουν, όμως μία από τις έννοιες που μπορεί να ρίξει φως στους προβληματισμούς αυτούς είναι αυτή της αυτο-αποτελεσματικότητας ( self - efficacy ). Ως αυτο-αποτελεσματικότητα ο Bandura ορίζει την υποκειμενική πίστη των ανθρώπων στις ικανότητές τους να οργανώσουν και να εκτελέσουν μία σειρά δράσεων, που είναι απαραίτητες για την επίτευξη της επιθυμητής απόδοσης. Η αυτο-αποτελεσματικότητα επηρεάζει το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται, σκέφτονται, κινητοποιούν τον εαυτό τους και συμπεριφέρονται. Οι άνθρωποι που έχουν ισχυρή αίσθηση αποτελεσματικότητας καταφέρνουν να ολοκληρώσουν περισσότερα επιτεύγματα και απολαμβάνουν το ευ ζην. Φέρουν εις πέρας δύσκολες εργασίες και θέτουν στους εαυτούς τους υψηλούς στόχους και προκλήσεις. Επανέρχοντ

Παλεύω να γράψω αυτό το κείμενο από το πρωί. Η ώρα έχει πάει 19:30, η συγκέντρωσή μου είναι σχεδόν ανύπαρκτη πλέον, και επιτέλους κάθομαι να γράψω. Σήμερα θα μιλήσω για το βιβλίο Ο Πότης του Χανς Φάλαντα, το οποίο μου κάνει παρέα από το Πάσχα (δε διαβάζω-δεν προλαβαίνω-όταν προλαβαίνω, δεν αντέχω!). Με τον Φάλαντα είμαστε παλιοί γνώριμοι, είχα γράψει σε αυτό το blog για το Και τώρα, ανθρωπάκο ;, δε με είχε απογοητεύσει άλλοτε, δε με απογοήτευσε ούτε τώρα. Όπως διαπίστωσα λοιπόν και την προηγούμενη φορά, ο συγγραφέας αυτός έχει την ικανότητα να διαγράφει με κάθε λεπτομέρεια τους χαρακτήρες του. Σε αυτό το βιβλίο του μάλιστα, είναι λες και κάνει εξάσκηση, αφού όχι μόνο έχουμε την απόλυτη σκιαγράφηση του κεντρικού χαρακτήρα του και αφηγητή, αλλά παραθέτει και πληθώρα διεισδυτικών περιγραφών από ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του μέσα στη φυλακή και το άσυλο. Είναι αξιοσημείωτο βέβαια πως το βιβλίο αυτό το έγραψε ο συγγραφέας, όταν βρισκόταν και ο ίδιος μέσα σε άσυλο εξαιτίας καταχρήσ

Όταν πήγα να αγοράσω τους Αρχάριους του Κάρβερ, ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου και φίλος είπε πως θα πρέπει να διαβάσω οπωσδήποτε και τον Ελέφαντα .  Ολοκλήρωσα τους Αρχάριους . Ενθουσιάστηκα. Έγραψα για αυτό και τελικά παρήγγειλα και τον Ελέφαντα . Δεν έψαξα καν την περιγραφή του βιβλίου. Ήμουν σίγουρη πως θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο μέσα μου με το προηγούμενο. Πιάνοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο με τόσο αινιγματικό τίτλο συνήθως ξεκινάω τις εικασίες. Δε διαβάζω το οπισθόφυλλο, από φόβο μήπως μου αποκαλύψει τη σημασία του τίτλου. Η συλλογή διηγημάτων του Ρέιμοντ Κάρβερ, με τίτλο Ελέφαντας , είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Γιατί ελέφαντας αναρωτιόμουν και όσο προχωρούσα από το ένα διήγημα στο άλλο, τόσο πιο πολύ έπειθα τον εαυτό μου πως ο ελέφαντας είναι αυτό το βαρύ συναίσθημα που πλακώνει τους ανθρώπους για όσα βιώνουν στις ιστορίες αυτές. Ο Κάρβερ βέβαια με διέψευσε πανηγυρικά, η απάντηση ήρθε στο ομώνυμο διήγημα. Άλλωστε ο ελέφαντας δεν είναι απαραίτητο να σε πλακώσει με το βάρος του

Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα βιβλία του Καλβίνο που έχω διαβάσει και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο.  Πρώτη επαφή ήταν Οι αόρατες πόλεις που κυριολεκτικά με μάγεψε, ήδη από την πρώτη σελίδα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφω σε μία ομάδα στο facebook ότι δεν ξέρω, αν φταίει η επετειακή έκδοση του Καστανιώτη – που είναι εξαιρετικά καλαίσθητη –, το ότι το χαρτί του βιβλίου μύριζε τόσο ζεστά, σχεδόν θελκτικά, ή το ότι ο Καλβίνο είναι μάγος, όμως εγώ είχα ενθουσιαστεί! Είχα ανοίξει διάπλατα τα μάτια μου ήδη από τις πρώτες σελίδες και χαμογελούσα. Μετά την πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα, πλέον είμαι πιο προετοιμασμένη για αυτό που θα αντικρίσω και μέχρι στιγμής δε με έχει απογοητεύσει. Το Τελευταίο έρχεται το κοράκι , αν και πρόκειται για μία από τις πρώτες συλλογές του, έχει όλα αυτά τα στοιχεία που με έκαναν να θέλω να διαβάσω όλα του τα βιβλία. Όπως αναφέρει ο μεταφραστής, Ανταίος Χρυσοστομίδης, στον πρόλογο, η συλλογή αυτή εκδίδεται για πρώτη φορά το 1949 και ανήκει στην πρώτη δη

  Εδώ και καιρό δυσκολεύομαι να διαβάσω λογοτεχνία. Για την ακρίβεια αρνιόμουν να διαβάσω λογοτεχνία για κάποιες βδομάδες, οπότε και αποφάσισα να παρατήσω στη μέση το βιβλίο που διάβαζα και δεν προχωρούσε (θα γράψω για αυτό σε άλλη ανάρτηση) και να αναζητήσω κάτι διαφορετικό. Θυμήθηκα μία τριλογία επιστημονικής φαντασίας που φιγουράρει στη βιβλιοθήκη του αδερφού μου. Αποφάσισα να πειραματιστώ, «πόσο κακό να είναι;» σκέφτηκα. Metro 2033 - η υπόθεση Το Metro 2033 του Ντμίτρι Γκλουχόφσκι είναι ένα μετα-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Ο κόσμος έχει καταστραφεί και κάποιοι εναπομείναντες άνθρωποι έχουν καταφύγει στο μετρό της Μόσχας, που αποτελεί αντιπυρηνικό καταφύγιο. Πρωταγωνιστής είναι ο Αρτιόμ, ένας νέος άντρας, στον οποίο ανατίθεται μία αποστολή. Χωρίς να το πολυσκεφτεί και καθοδηγούμενος από όνειρα ξεκινά τη διαδρομή του μέσα στις σήραγγες του μετρό προκειμένου να τη φέρει εις πέρας. Περνώντας από τους διάφορους σταθμούς ο πρωταγωνιστής έρχεται σε επαφή με άλλους

Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν κατάλαβα πώς έφτασε στα χέρια μου. Δεν είχα σκοπό να το αγοράσω, ούτε να αγοράσω βιβλία γενικώς εκείνη τη μέρα. Βρέθηκα στο παζάρι βιβλίου της Κοτζιά – πριν 2 ή 3 χρόνια – και απλώς μου τράβηξε την προσοχή. Δεν το πολυσκέφτηκα – η τιμή του ήταν εξαιρετική – και το αγόρασα. Το Άλφρεντ & Έμιλυ είναι το τελευταίο βιβλίο της Ντόρις Λέσινγκ, η οποία τιμήθηκε στα 87 της χρόνια (2007) με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στο έργο της αυτό μιλά για τη ζωή των γονιών της. Χωρίζει το βιβλίο σε δύο μέρη. Το πρώτο περιέχει μία φανταστική ιστορία με πρωταγωνιστές τους γονείς της, οι οποίοι ζουν όμως μία άλλη φανταστική ζωή που τους έδωσε η συγγραφέας. Το δεύτερο μέρος περιέχει τις αναμνήσεις της από τους γονείς της και από τη ζωή τους στη Βρετανική αποικία της Ζιμπάμπουε όπου μεγάλωσε. Για να είμαι ειλικρινής το πρώτο μέρος το βρήκα βαρετό. Μία ιστορία με πλούσιους και φτωχούς, με αστούς και επαρχιώτες, με φιλανθρωπίες και μουσικές βραδιές. Τίποτα ιδιαίτερο. Η Λέσινγκ έφτιαξ

Έχετε δει την ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα Time of the Gypsies ; Αν ναι, τότε είστε ελαφρώς προετοιμασμένοι για το Ξένος μες στο γάμο . Στο βιβλίο αυτό με οδήγησε η ταινία, αλλά και η προτίμησή μου στα διηγήματα. Μετά από αυτό οδηγήθηκα και σε άλλες ταινίες του ιδίου. Κάπως έτσι κατέληξα τις τελευταίες δύο βδομάδες να μπω ολοκληρωτικά – όσο κατάφερα δηλαδή – στον κόσμο του Κουστουρίτσα, στον «βαλκανικό μαγικό ρεαλισμό» του, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Τολμώ να πω ότι αυτό με έκανε χαρούμενη. Αφού αγόρασα το βιβλίο στάθηκα για ώρα να παρατηρώ το εξώφυλλό του. Μία πολυθρόνα και ένα παιδικό ποδήλατο στη βεράντα (;) ενός σπιτιού. Όλα καλά ως εδώ, μόνο που υπάρχουν τριγύρω και ψάρια οπότε και συνειδητοποιείς ότι το χρώμα που σου φαινόταν ως τώρα θολό είναι απλώς ο βυθός κάποιας λίμνης ή της θάλασσας. Όμορφη έκδοση, με ωραία ποιότητα χαρτιού και ιδιαίτερη αισθητική εξωφύλλου. Ξεκινώντας την ανάγνωση του πρώτου διηγήματος συνειδητοποίησα πως ο Κουστουρίτσα φτιάχνει για ακό