Λογοτεχνία Παντού

Το Σκοτεινό νερό του Νικόλα Πουλιέζε είναι το μοναδικό βιβλίο που μόλις το τελείωσα το ξανάπιασα από την αρχή, και αυτό διότι ήθελα να δω πιο ολοκληρωμένα τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο. Ένα βιβλίο που με «έχασε» με τον πρόλογό του, αλλά με «κέρδισε» ξανά, σταδιακά μέχρι το τέλος του. Όλη η υπόθεση του βιβλίου περιστρέφεται γύρω από τέσσερις ημέρες βροχής στη Νάπολη. Τέσσερις μέρες που επηρεάζουν τη ζωή και την ψυχοσύνθεση των κατοίκων της, οι οποίοι περιμένουν να συμβεί κάτι συγκλονιστικό. Δεν υπάρχει πλοκή, μην περιμένετε να βρείτε σε αυτό μία ολοκληρωμένη ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα ορόσημο χρονικό, η αρχή και το τέλος της βροχής. Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα αν υπάρχει πρωταγωνιστής, ο πρόλογος υποδεικνύει ότι αυτός είναι ο Αντρεόλι Κάρλο, το ίδιο και το γεγονός πως η ιστορία του επανέρχεται ανάμεσα στις άλλες ιστορίες, όμως το βιβλίο απαρτίζεται από μία σειρά ιστοριών με διαφορετικούς ήρωες. Μοιάζει σχεδόν με συρραφή διηγημάτων που έχουν όμως μεταξύ τους κοινά στ...

Αυτό το βιβλίο δεν το διάλεξα εγώ. Το διάλεξαν από μία λέσχη ανάγνωσης την οποία αποφάσισα να παρακολουθήσω. Δεν το μετάνιωσα, η επιλογή τους με εξέπληξε. Ευχάριστα. Πρόκειται για ένα βιβλίο μικρό, αλλά καθηλωτικό. Περίπου 110 σελίδες στις οποίες η Φλερ Γιέγκι κατάφερε να με βάλει μέσα στον κόσμο της. Πρόκειται για μία ιστορία ζωής, δοσμένη μέσα σε λίγες αράδες. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς παραγεμίσματα. Απλά, λιτά, απέριττα. Ολόκληρο το βιβλίο διαπνέεται από τρεις έννοιες: μοναξιά, ψυχρότητα, αποστασιοποίηση. Το Προλετέρκα είναι ένα κρουαζιερόπλοιο μέσα στο οποίο η νεαρή πρωταγωνίστρια περνά δύο βδομάδες με τον πατέρα της. Έναν πατέρα άρρωστο, ψυχρό, απόμακρο, που δε ζει μαζί της, που δε ζει με τη μητέρα της. Ούτε εκείνη ζει με τη μητέρα της. Ακόμη και όταν ζει με τη γιαγιά της, ζει σαν ξένη. Οι γονείς της είναι δύο ξένοι. Κρύβονται πίσω από τον καθωσπρεπισμό και την μοναχικότητά τους. Σταδιακά θα καταλάβει πως αυτές οι λίγες μέρες είναι η μοναδική της ευκαιρία να τον γνωρίσει. Μοιάζει...

Πόσες φορές έχουμε ορίσει ένα στόχο και τελικά δεν τον πέτυχαμε; Πόσες φορές τα παρατήσαμε πολύ γρήγορα έχοντας τη βεβαιότητα πως δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιος είναι λόγος που αποθαρρύνεται κανείς εύκολα; Οι απαντήσεις μπορεί να ποικίλουν, όμως μία από τις έννοιες που μπορεί να ρίξει φως στους προβληματισμούς αυτούς είναι αυτή της αυτο-αποτελεσματικότητας ( self - efficacy ). Ως αυτο-αποτελεσματικότητα ο Bandura ορίζει την υποκειμενική πίστη των ανθρώπων στις ικανότητές τους να οργανώσουν και να εκτελέσουν μία σειρά δράσεων, που είναι απαραίτητες για την επίτευξη της επιθυμητής απόδοσης. Η αυτο-αποτελεσματικότητα επηρεάζει το πώς οι άνθρωποι αισθάνονται, σκέφτονται, κινητοποιούν τον εαυτό τους και συμπεριφέρονται. Οι άνθρωποι που έχουν ισχυρή αίσθηση αποτελεσματικότητας καταφέρνουν να ολοκληρώσουν περισσότερα επιτεύγματα και απολαμβάνουν το ευ ζην. Φέρουν εις πέρας δύσκολες εργασίες και θέτουν στους εαυτούς τους υψηλούς στόχους και προκλήσεις. Επανέρχοντ...

Παλεύω να γράψω αυτό το κείμενο από το πρωί. Η ώρα έχει πάει 19:30, η συγκέντρωσή μου είναι σχεδόν ανύπαρκτη πλέον, και επιτέλους κάθομαι να γράψω. Σήμερα θα μιλήσω για το βιβλίο Ο Πότης του Χανς Φάλαντα, το οποίο μου κάνει παρέα από το Πάσχα (δε διαβάζω-δεν προλαβαίνω-όταν προλαβαίνω, δεν αντέχω!). Με τον Φάλαντα είμαστε παλιοί γνώριμοι, είχα γράψει σε αυτό το blog για το Και τώρα, ανθρωπάκο ;, δε με είχε απογοητεύσει άλλοτε, δε με απογοήτευσε ούτε τώρα. Όπως διαπίστωσα λοιπόν και την προηγούμενη φορά, ο συγγραφέας αυτός έχει την ικανότητα να διαγράφει με κάθε λεπτομέρεια τους χαρακτήρες του. Σε αυτό το βιβλίο του μάλιστα, είναι λες και κάνει εξάσκηση, αφού όχι μόνο έχουμε την απόλυτη σκιαγράφηση του κεντρικού χαρακτήρα του και αφηγητή, αλλά παραθέτει και πληθώρα διεισδυτικών περιγραφών από ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του μέσα στη φυλακή και το άσυλο. Είναι αξιοσημείωτο βέβαια πως το βιβλίο αυτό το έγραψε ο συγγραφέας, όταν βρισκόταν και ο ίδιος μέσα σε άσυλο εξαιτίας καταχρήσ...

Όταν πήγα να αγοράσω τους Αρχάριους του Κάρβερ, ο υπάλληλος του βιβλιοπωλείου και φίλος είπε πως θα πρέπει να διαβάσω οπωσδήποτε και τον Ελέφαντα .  Ολοκλήρωσα τους Αρχάριους . Ενθουσιάστηκα. Έγραψα για αυτό και τελικά παρήγγειλα και τον Ελέφαντα . Δεν έψαξα καν την περιγραφή του βιβλίου. Ήμουν σίγουρη πως θα έχει τον ίδιο αντίκτυπο μέσα μου με το προηγούμενο. Πιάνοντας στα χέρια μου ένα βιβλίο με τόσο αινιγματικό τίτλο συνήθως ξεκινάω τις εικασίες. Δε διαβάζω το οπισθόφυλλο, από φόβο μήπως μου αποκαλύψει τη σημασία του τίτλου. Η συλλογή διηγημάτων του Ρέιμοντ Κάρβερ, με τίτλο Ελέφαντας , είναι ένα από αυτά τα βιβλία. Γιατί ελέφαντας αναρωτιόμουν και όσο προχωρούσα από το ένα διήγημα στο άλλο, τόσο πιο πολύ έπειθα τον εαυτό μου πως ο ελέφαντας είναι αυτό το βαρύ συναίσθημα που πλακώνει τους ανθρώπους για όσα βιώνουν στις ιστορίες αυτές. Ο Κάρβερ βέβαια με διέψευσε πανηγυρικά, η απάντηση ήρθε στο ομώνυμο διήγημα. Άλλωστε ο ελέφαντας δεν είναι απαραίτητο να σε πλακώσει με το βάρος...

Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα βιβλία του Καλβίνο που έχω διαβάσει και σίγουρα δε θα είναι το τελευταίο.  Πρώτη επαφή ήταν Οι αόρατες πόλεις που κυριολεκτικά με μάγεψε, ήδη από την πρώτη σελίδα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γράφω σε μία ομάδα στο facebook ότι δεν ξέρω, αν φταίει η επετειακή έκδοση του Καστανιώτη – που είναι εξαιρετικά καλαίσθητη –, το ότι το χαρτί του βιβλίου μύριζε τόσο ζεστά, σχεδόν θελκτικά, ή το ότι ο Καλβίνο είναι μάγος, όμως εγώ είχα ενθουσιαστεί! Είχα ανοίξει διάπλατα τα μάτια μου ήδη από τις πρώτες σελίδες και χαμογελούσα. Μετά την πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα, πλέον είμαι πιο προετοιμασμένη για αυτό που θα αντικρίσω και μέχρι στιγμής δε με έχει απογοητεύσει. Το Τελευταίο έρχεται το κοράκι , αν και πρόκειται για μία από τις πρώτες συλλογές του, έχει όλα αυτά τα στοιχεία που με έκαναν να θέλω να διαβάσω όλα του τα βιβλία. Όπως αναφέρει ο μεταφραστής, Ανταίος Χρυσοστομίδης, στον πρόλογο, η συλλογή αυτή εκδίδεται για πρώτη φορά το 1949 και ανήκει στην πρώτ...

  Εδώ και καιρό δυσκολεύομαι να διαβάσω λογοτεχνία. Για την ακρίβεια αρνιόμουν να διαβάσω λογοτεχνία για κάποιες βδομάδες, οπότε και αποφάσισα να παρατήσω στη μέση το βιβλίο που διάβαζα και δεν προχωρούσε (θα γράψω για αυτό σε άλλη ανάρτηση) και να αναζητήσω κάτι διαφορετικό. Θυμήθηκα μία τριλογία επιστημονικής φαντασίας που φιγουράρει στη βιβλιοθήκη του αδερφού μου. Αποφάσισα να πειραματιστώ, «πόσο κακό να είναι;» σκέφτηκα. Metro 2033 - η υπόθεση Το Metro 2033 του Ντμίτρι Γκλουχόφσκι είναι ένα μετα-αποκαλυπτικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Ο κόσμος έχει καταστραφεί και κάποιοι εναπομείναντες άνθρωποι έχουν καταφύγει στο μετρό της Μόσχας, που αποτελεί αντιπυρηνικό καταφύγιο. Πρωταγωνιστής είναι ο Αρτιόμ, ένας νέος άντρας, στον οποίο ανατίθεται μία αποστολή. Χωρίς να το πολυσκεφτεί και καθοδηγούμενος από όνειρα ξεκινά τη διαδρομή του μέσα στις σήραγγες του μετρό προκειμένου να τη φέρει εις πέρας. Περνώντας από τους διάφορους σταθμούς ο πρωταγωνιστής έρχεται σε επαφή με άλ...