Λογοτεχνία Παντού

Ήδη από τον Αριστοτέλη εντοπίζεται η άποψη πως η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα θα πρέπει να αντανακλούν την πραγματικότητα. Ο όρος «ρεαλισμός» χρησιμοποιείται για να δηλώσει την τεχνοτροπία που εμφανίζεται στην τέχνη περίπου στα μέσα του 19 ου αιώνα. Δεν αναφέρεται αποκλειστικά στη λογοτεχνία, αλλά αφορά πολλές μορφές τέχνης, όπως η ζωγραφική και η γλυπτική. Paul Cézanne Still life with apples (1890) Στη λογοτεχνία εμφανίζεται αρχικά στη Γαλλία. Ο Φλομπέρ, με το έργο του Μαντάμ Μποβαρί , υπήρξε ο πρώτος και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ρεύματος αυτού. Μέσα στα πλαίσια του ρεαλισμού αναπτύσσονται όλα τα είδη μυθιστορήματος. Χαρακτηριστικά ρεαλισμού: Πιστή απόδοση της πραγματικότητας. Αντικειμενικότητα, αληθοφάνεια, πειστικότητα. Θέματα: οικεία στον αναγνώστη, αντλημένα από τη ζωή. Ήρωες: αληθοφανείς. Επιμέρους μορφές ρεαλισμού: Ψυχολογικός ρεαλισμός: εδώ διερευνάται ο ψυχικός κόσμος των ηρώων. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του είδους είναι ο Φι

Το βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς "Ένα κάποιο τέλος" με περίμενε χρόνια στη βιβλιοθήκη. Μάλιστα κάποια στιγμή το είχα πάρει μαζί μου για να το διαβάσω στην παραλία, αλλά δεν το άνοιξα ποτέ. Οπότε έμεινε αδιάβαστο παρόλο που νότισε ελαφρώς, μάλλον από τη βρεγμένη πετσέτα. Το ξεκίνησα το προηγούμενο Σάββατο και το ολοκλήρωσα αυτό. Είναι υπόθεση ενός σαββατοκύριακου το πολύ. Μέσα στη βδομάδα δε διάβασα, παρά μόνο περιμένοντας τη σειρά μου στο ταχυδρομείο. Ο Τζούλιαν Μπαρνς με γοήτευσε από την πρώτη σελίδα. Έχει ένα πολύ ζεστό, εξομολογητικό, χαμηλόφωνο τόνο. Τον τόνο του ανθρώπου που είναι συνειδητοποιημένος και ώριμος. Αποπνέει ζεστασιά, αυτή τη ζεστασιά που ακτινοβολούν οι άνθρωποι όταν θυμούνται το παρελθόν τους δείχνοντάς του κατανόηση. Η ιστορία ξεκινά με τέσσερις φίλους από το σχολείο, όμως τελικά επικεντρώνεται στους δύο. Ο κεντρικός ήρωας, ο Άντονι ή αλλιώς Τόνι, μετά από μία αναπάντεχη απώλεια, βρίσκεται δικαιούχος μίας περίεργης κληρονομιάς. Όμως για να καταφέρει να τη

Ήταν καλοκαίρι όταν αποφάσισα να διαβάσω τη Δίκη του Κάφκα. Με θυμάμαι να κάθομαι το πρωί στο δροσερό μπαλκόνι και να διαβάζω. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς για τα πρωινά του καλοκαιριού. Ο κύριος Κ. με ιντρίγκαρε με τη μία. Όλα όσα του συμβαίνουν σου περνά από το μυαλό πως είναι ένα όνειρο. Μετά όμως το ξανασκέφτεσαι και συνειδητοποιήσεις πως ο Κάφκα δε θα έδινε ένα – τουλάχιστον όχι τέτοιο – τέλος. Για λίγο μπήκα στη διαδικασία να προσπαθήσω να ερμηνεύσω το βιβλίο. Άρχισα μάλιστα να ψάχνω για πιθανές ερμηνείες στο διαδίκτυο. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα όμως πως το βιβλίο θα έχανε την ομορφιά του. Ίσως ο Κάφκα να μην εννοούσε τίποτα παραπέρα από αυτό που είπε. Ίσως να είναι σημαντικό καθένας από εμάς να κρατήσει το κομμάτι εκείνο που τον έκανε να σκεφτεί παραπέρα. Άλλωστε η πολυσημία δεν είναι ένα από τα θεμελιώδη συστατικά της τέχνης; Ε, λοιπόν ο Κάφκα ήρθε να το επιβεβαιώσει με τον καλύτερο τρόπο. Ξεκινώντας τη Δίκη μπαίνεις σε ένα κλίμα σκοτεινό, σχεδόν παρανοϊκό.

Για τον Κάρβερ έχει γίνει πολύς λόγος τώρα τελευταία.  Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανίζονται μπροστά μου συνεχώς φωτογραφίες με βιβλία του. Παρόλα αυτά, όταν άνοιξα τη σελίδα γνωστού βιβλιοπωλείου για να βρω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω δεν έψαχνα κάποιο συγκεκριμένο. Έπεσε το μάτι μου σε μία μεγάλη έκπτωση, όμως και η περιγραφή του βιβλίου έμοιαζε ενδιαφέρουσα. Έχω και μεγάλη αγάπη στα διηγήματα, οπότε πήγα στο βιβλιοπωλείο και το πήρα. Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται πως ο Κάρβερ είναι « ο φυσικός διάδοχος του πραγματικού μέντορά του, του Άντον Τσέχοφ ». Κάπως μεγαλεπήβολο ακούγεται όλο αυτό, σκέφτηκα. Ανοίγω το βιβλίο. Στο εσώφυλλο διαβάζω λόγια του Κάρβερ « Όταν γράφω ένα διήγημα κι υπάρχει κάποιος που συντονίζεται μ’ αυτό κατά κάποιον τρόπο, τότε είμαι ευτυχισμένος. Τι άλλο να θελήσω; Είναι σημαντικό να κάνω αυτή τη δουλειά, γιατί κάποιος τη χρειάζεται. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως είμαστε άνθρωποι .». Τον έχω συμπαθήσει ήδη. Το βιβλίο αποτελείται από 17 διηγήματα, ένα

Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να διαβάσω Στίβεν Κίνγκ. Έψαχνα να βρω λοιπόν ένα βιβλίο του που να ταιριάζει κάπως στη διάθεσή μου. Διάλεξα το 22/11/63 λόγω του χρονικού πλαισίου του. Διαδραματίζεται στην Αμερική του 1960 και αναφέρεται στη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Φωτογραφία από το getliterary Όλη η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να γυρίσει πίσω στο χρόνο και να διορθώσει τη δολοφονία του Κένεντι, αφού έχει πεισθεί πως, αν αυτή αποφευχθεί, ο σημερινός κόσμος θα είναι καλύτερος. Πρωταγωνιστής και αφηγητής είναι ένα. Όλη η ιστορία είναι δοσμένη μέσα από τη ματιά του Τζέικ Έπινγκ (ή Τζορτζ Άμπερσον) ενός καθηγητή φιλολόγου που αφήνει την σχεδόν βαρετή ως τότε ζωή του για να γίνει ένας ταξιδιώτης του χρόνου και να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Στην πορεία βέβαια κατανοεί πως «το παρελθόν είναι αρμονικό, δε θέλει να αλλάξει» και για αυτό του βάζει εμπόδια. Κατανοεί επίσης ότι το φαινόμενο της πεταλούδας δημιουργεί πληθώρα αλλαγών σε κάθε τι που αλλάζει εκείνο

Ψάχνοντας στη βιβλιοθήκη που βρίσκεται στο πατρικό μου σπίτι για το επόμενό μου ανάγνωσμα, βρήκα μια σκληρόδετη έκδοση με τίτλο "Παιδικά Διηγήματα" Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εκδόσεις Άγκυρα, 1989. Το βιβλίο ήταν φθαρμένο εσωτερικά, αφού ως παιδί το διάβαζα συχνά. Και το διάβαζα κατά κύριο λόγο τα Χριστούγεννα, παρόλο που, όπως ανακάλυψα αρκετές ώρες αργότερα, στη βιβλιοθήκη υπήρχε και έκδοση με τα διηγήματά  του  που αναφέρονται στις γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Ξεφυλλίζοντας τα «Παιδικά Διηγήματα» συνειδητοποίησα βεβαίως πως είχαν αποδοθεί στη δημοτική, έτσι ώστε να μπορεί ένα παιδί δημοτικού να τα διαβάσει. Συνέχισα να ξεφυλλίζω και έπεσα πάνω στο διήγημα «Της Κοκκόνας το σπίτι». Το θυμόμουν αυτό! Άρχισα να το διαβάζω ξανά. Όμως στην απόδοση το παπαδιαμαντικό κείμενο έχανε τη μαγεία του. Το αναζήτησα και αποφάσισα να το παραθέσω. Μαζί με το κείμενο εντόπισα και ένα βίντεο με την ανάγνωση του κειμένου. Τῆς κοκόνας τὸ σπίτι Συγγραφέας: Αλέξανδρ

Η αναβλητικότητα & πώς να την αντιμετωπίσουμε Είστε και εσείς αναβλητικοί; Ψάχνετε και εσείς τρόπους να μην κάνετε αυτά που πρέπει; Βρίσκετε και εσείς επιφανειακές και πολλές φορές σχεδόν αστείες δικαιολογίες για να αποφύγετε όσα θέλετε να κάνετε; «Μην αναβάλλεις για αύριο όσα μπορείς να κάνεις σήμερα» μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή, αλλά μάλλον δεν της έδωσα πολλή σημασία. Εικόνα από το διαδίκτυο Τι είναι όμως η αναβλητικότητα; Η αναβλητικότητα, κατά τον Sigmund Freud, είναι πιθανό να οφείλεται στην αρχή της ευχαρίστησης, δηλαδή κάποιος ενδεχομένως προτιμά να αποφεύγει τα αρνητικά συναισθήματα και να καθυστερεί τις εργασίες που του προκαλούν άγχος. Ως αναβλητικότητα βέβαια δε θα πρέπει να θεωρούμε μόνο το να αναβάλλουμε να ξεκινήσουμε μία εργασία αλλά και το να βρίσκουμε τρόπους ενδιάμεσα να ασχοληθούμε με κάτι άλλο, όπως το να χρονοτριβούμε στα κοινωνικά δίκτυα (ίσως και να διαβάζουμε άρθρα όπως αυτό!). Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως η αναβλητικότητα είν