Λογοτεχνία Παντού

  Οι παραλλαγές Οι παραλλαγές είναι σωζόμενες διάδοχες μορφές ενός χαμένου αρχικού κειμένου (αρχέτυπο ή αρχική σύνταξη), οι οποίες παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει πως δεν έχουν όλες την ίδια αξία ως πηγές του αρχικού κειμένου. Διγενής Ακρίτης: 6 χειρόγραφα = 6 παραλλαγές Κρυπτοφέρρης ή Grottaferrata (G) 14 ος  αιώνας Εσκοριάλ (Ε) 15 ος  / συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των μελετητών Τραπεζούντας (Τ) τέλη 16 ου Άνδρου/Αθηνών (Α) αρχές 17 ου  [1632] είναι η εκτενέστερη 4.778 στίχοι Οξφόρδης (Ο) γ΄τέταρτο 17 ου  [1670] Η παραλλαγή της  Κρυπτοφέρρης  έχει εκτενέστερα επεισόδια, ρητορικά στοιχεία και ηθικολογικούς διαλόγους. Η παραλλαγή του  Εσκοριάλ  είναι συντομότερη, της λείπει η αρχή, έχει πολλά κενά και φθορές, λείπουν επεισόδια που αναφέρονται στο χειρόγραφο της Κρυπτοφέρρης, δε χωρίζεται σε λόγους, γλώσσα δημώδης του 12 ου  (με επεμβάσεις αντιγραφέων), αραβικά ονόματα, λατινογενείς λέξεις, βυζαντινές λόγιες. Ύφος λογοτυπικό (στερεότυπες εκφράσεις, λογότυποι, φ

ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ  ΟΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ   Ένταξη στο σώμα της λογοτεχνίας & ιδιαίτερα χαρακτηριστικά Αναπόσπαστο τμήμα της νεοελληνικής λογοτεχνίας Διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα είδη εξαιτίας: Του τρόπου δημιουργίας του (απουσία επώνυμου δημιουργού) Του τρόπου μετάδοσης και διάδοσης (προφορικότητα) Του τρόπου καταγραφής Της λειτουργίας του μέσα στην κοινωνία (κεντρικό τμήμα της λαϊκής λογοτεχνίας) Παράχθηκε από τον λαό της υπαίθρου Εκφράζει παράδοση 1000 και ετών Διαδίδεται σε όλες τις ελληνόφωνες περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου Παραπλήσια θέματα υπάρχουν και σε τραγούδια άλλων λαών της Βαλκανικής Αποτελεί πολιτιστικό σύστημα όπου συμμετέχουν η μουσική και ο χορός Συνδέεται άμεσα με τις ανάγκες των κοινωνιών που το παράγουν Εντάσσεται στο βασικό γένος της ποίησης «κείμενα» ποιητικά, λυρικά ή αφηγηματικά Η λαϊκή λογοτεχνία είναι αυτή που έχει παραχθεί από τον ίδιο τον λαό για να ικανοποιήσει τις αισθητικές, λειτουργικές κα

  Ζητείται ελπίς Μέσα Οκτώβρη, με τα παιδιά της Γ΄ γυμνασίου επεξεργαζόμαστε το «Ζητείται ελπίς». Λίγες μέρες μετά διαβάζω πως εκδίδονται τα «Άπαντα» του Αντώνη Σαμαράκη. Αρχές Νοέμβρη ξεκινά εκ νέου ο εγκλεισμός. Οι άνθρωποι με την αναγγελία του τρέχουν στα καταστήματα να προμηθευτούν τα απαραίτητα και μη. Ξεκινούν οι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί. Ξαναδιαβάζω το διήγημα. Ο αφηγητής αναφέρει χαρακτηριστικά «Σκέφτηκε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο μας σήμερα. Σύγχυση στον τομέα των ιδεών, σύγχυση στον κοινωνικό τομέα, σύγχυση…». Φαντάζει τόσο σύγχρονη η περιγραφή. Σα να περιγράφει τις μέρες του σήμερα. Τους ανθρώπους του σήμερα. Την κοινωνία στον καιρό του κορονοϊού. Ζητείται ελπίς λοιπόν, μέσα από τους στολισμούς, την αναμονή των Χριστουγέννων, την ψευδαίσθηση της θαλπωρής και της ασφάλειας που θα εξασφαλίσουμε με τον τρόπο αυτό. Ζητείται ελπίς στην ενημέρωση των έξι, ότι θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, στην προηγούμενη ζωή μας, στην καθημερινότητά μας, στις δουλε

  Λάννυ - Μαξ Πόρτερ  «Δεν είμαστε παρά αξιοθρήνητα αφηγηματικά όντα, κυρία Μπράιλσφορντ, μας πιάνει εμμονή με την αγωνία της απουσίας γνώσης. Ο Σίσυφος, ο Άτλας, η Ηχώ, αυτές οι δύστυχες ψυχές, τώρα εμείς. Είναι η αρχαιότερη ιστορία όλων· ατελεύτητος πόνος.» Το βιβλίο αυτό μου το χάρισε φίλη αγαπημένη. Εκείνες τις μέρες διάβαζα το 1984 του Orwell, που άφησα στην άκρη, διότι δεν άντεχα να περιμένω. Το ξεκίνησα. Στην αρχή διάβαζα χωρίς να καταλαβαίνω τι διαβάζω. Ποιος είναι ο γέρο-Άκανθος και γιατί τα λόγια μέσα στο βιβλίο «πετάνε»; Αμηχανία και περιέργεια μαζί. Άρχισα να υποψιάζομαι πως είναι η ίδια η φύση που ακούει, κάποια αρχαία θεότητα. Γύρισα το βιβλίο ανάποδα και διάβασα το οπισθόφυλλο επιτέλους. Κατατοπιστικό! Ο γέρο-Άκανθος λοιπόν είναι «μία μυθική μορφή που τα μικρά παιδιά ζωγράφιζαν κάποτε πράσινο και φυλλώδη, πνιγμένο από βλαστάρια που ξεφυτρώνουν από το στόμα του». Όμως οι σκόρπιες εκφράσεις συνέχισαν να μην έχουν νόημα, οι φωνές που αντιπροσώπευαν άρχισαν να φαντάζουν ως